sokak...çocuk...adalet...

Ne þehrin ýþýklarý ne de gökte ay,
Aydýnlatmýyor bu sokaðý.
Bakkalý, manavý yok,
Olmadý hiç çocuk parký;
Ne yaðmur ne de gözyaþý,
Islatmýyor bu sokaðý.

Her geceki gibi baþladým
Adým adým yavaþ yavaþ;
Kaldýrýmý yok,
Yok ayak seslerimden baþka bir ses;
Aldýrmadým,
Taþýnmadým bu sokaktan,
Karýþmasa da nefesime
bir baþka nefes.

Yaþayanlarý var elbet,
Hiç çýkmýþ olmasalar da sokaða;
Gecekonmuþ hayatlar
Vergisizler,
Tapusuzlar,
Ölmemiþler
Ya da belki sadece
Yalnýzlar...

Saðýmdaki ilk evde,
Afrikalý bir aile oturuyor.
Ýlk geldiklerinde beþ kiþiydiler
Bir anne, bir baba, üç çocuk;
Bir çocuklarý öldü,
Sonra biri daha,
En sonuncusu,
Öyle bir bakýyor ki pencereden
Süte doymamýþ gözleriyle,
Sanki deðmez diyor yaþamak bu dünyada;
Yemek desen,
Lezzetli fakat rezilce...

Hemen sonraki ev, iki katlý;
Ýlk katta Filistinli bir aile,
Ýkincisinde Iraklý.
Daha doðrusu anýlara bulanmýþ evler:
Kör, saðýr, dilsiz...
Çok uzaklarda kurumuþ burada akan kan
Sahipsiz eskimiþ eþyalar.
Ýsyansýz, sessiz
Sedasýz bir talan...
Ara sýra giriyorum eve,
Havalandýrmak için
Tozlanmýþ mutluluklarý.
Göze çarpan ilk þey,
Filistinli evde bir resim:
Bir baba, Iraklý, ölü
Kucaðýnda bir çocuk, dünyalý ve ölü;
Iraklý evde bir resim:
Bir anne, Filistinli, ölü
Kucaðýnda bir çocuk, dünyalý, o da ölü...

Üçüncü ev ise kalabalýk
Ya da bomboþ, bilemiyorum;
Onlarca soluk,
Ýsimleri önünde bin bir sýfat,
Yüzlerinde bin bir övgünün ihtirasý
Lakin görülmemiþtir bacalarýnda,
Kaþýk kaþýk paylaþýlmýþ
Sýcak bir aþýn dumaný...

Sol tarafýmda tek bir ev var
O da kiralýk,
Daimi bir oturaný olmadý hiç;
Her gideni bir þey aldý benden,
Her geleni bir þey býraktý.
Çok gecelerim oldu bu evde, sýmsýcak
Lakin hiçbir gece gündüze baðlanamadý...

Utanmalý bilmem,
Saðdakiler varken
Soldaki evi kiraya vermek;
“Serde erkeklik var” demiþ þair,
Serde canlý olmak
Atýlmýyor yürekten hazzý:
Bir diþinin kollarýnda uyumak...

En küçük evi sokaðýmýn,
Ta öbür uçta;
Hiç sönmedi sarý ýþýðý,
Yandýðýndan beri.
Yetiþemeseler de Nazým’a,
Diktikleri kayýnlar,
Ýnadýna yeþerdi.
Hep çocuklar var içeride,
Hepsinin adý umut,
Hepsinin yüreðinde sevgi,
Hepsi bir aðýzdan haykýrýyor:
Gel amca gir içeri...

Ýþte budur benim sokaðýn sakinleri.
Aydýnlanmýyorsa da,
Islanmýyorsa da;
Tükenmez umut hiçbir zaman,
Hangi sokakta olursa olsun,
Dinmedikçe
Herhangi bir evdeki
Çocuk sesleri...

-her çocuða bir sokak lazým her sokaða adalet-
Sosyal Medyada Paylaşın: