Vadide saklý bir yer: Buðuyla perdelenen þu çizgideki heykel! Ne sen sor üstadým Ne dilim varsýn anlatmaya;
Tabancasýndan sýktýðý, topraktý çocuðun Ölüm deðmeyecek sanýyordu tenine siyah adam Beyaz gömleðindeki düðmeyi göstererek konuþtu: "Bak, elmas! Bununla yüz týlsýmlý can daha senin olur." Püskürüyordu oysa dalgalar arasýndan toprak Hiddetlendi çocuk, titriyordu parmaklarý Dedi ki: " Annem... Onu istiyorum" Kara adamýn saçlarý beyaz oldu Teni beton Tüyleri uzadý dal gibi Öyle ki yetiþemiyordu gözleri; Mazide salkýmý büyüyen fidanlýðýn Devrilmiþ sehpasýna. Elmaslar küçüldü, pire gibi zýpladý bedeninden Kaskatý kesildi siyah adam Çocuðun parmaklarýndan düþtü tabanca Toprak yön deðiþti: "Hayýr!" dedi Bilemezdi ki çocuk, elinde tuttuðu oyuncak Siyah adamý kucaklayacak
Asýrlar sonra bu beldeden geçenler Bilmiyordu ki, kireç tutmuþ þu beton O siyah adamýn gövdesidir
Halime Erva KILIÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
uhderva Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.