Cepteki İSim
Ýsmini, belki lazým olur diye cebimde saklýyorum
Küçüldükçe kayboluyor gözlerin
Kestaneler yanmýþ patatesler közlenmiþ
Küllerin içinde ateþ gözlerin
Piþiriyor, seninle dolu aðzýna kadar...
Güðümü seninle dolduruyor, kaynatýyorum
Buhar olup da gidersin diye
Ama sen, odunsuz çoðalýyorsun
Evler kýþ için süsleniyor
Yýldýzlarda alevler kovuluyor
Fenerler bir bir parlýyor
Göðsümde sirenlerin o korkunç büyümesi
Zamanýn çatmasý nefesime:
Ya hep geçiyormuþum onu
Ya da sadece duruyormuþum
Nefret, bazen uyduruk bir dümendir
Ýnsan baþýný yaslayacak bir yumuþaklýk bulsa
O anda yorulur,
Rezil bir yalnýzlýkla baþ baþa olmaktan
Bazen tutsak olduðu ölü yataðýndan sýçradýðý
Parmaklarýný doðrayan soðan kesme arzusu deðil!
Karanlýða inatlarý solmuþtur artýk
Nereye gitse bazen
Gölgesine sinmiþ birinin hain sesi
Kirlenmemiþ bir buket sevgiyi
[Toplasam ellerine
Mevsimler, gözlerimde un ufak edilmiþ
[Kirli mevsimler
Belki karanlýk aþýðý masal böceðisin
Gergin içleniþin bu vakitlerde, hem de ne gergin
Yanýyor gözlerin, bu þimþekler
Nedense senin gözlerini bulup tutuþturuyor
Kimi zaman, bir alýþveriþ merkezinde yürüyorsun
Etrafýn dolu, arkadaþlarýn yanaþmalarýn
Hâlâ yalnýzlýktan korkuyorsun
Gurur sandýðýn bir okþayýþ tüylerini
[Tüylerin telaþta
Belki görmüyorsun, üzgünsün, tasadasýn
Aðýr bir yangýn karanlýðý söndürüyor
Hangi ara kapýný çalmayý hayâl etsem
Çelik zýrhlý asayiþinde gururum düþer
Zor deðil, sadece ismimizi çaðýrmadan
Çoðalýr kumlar gibi çoðalýr tuzlar gibi
Açýlýr unuttuðumuz tüm yaralar, büyür
Taze saplanmýþ týrmýklarý düþüncelerin
Taþlar gibi ufalandýkça çoðalacak
Ýplikler gibi uzayacak ismin cebimde
Takip etsen þehrimi bulacaksýn
Evimde küllerimi, küllerimin baþucunda
’Bir daha yakamazsýn, küldür!’ levhasýný
Asacaklar dokuz tahtanýn boynuna
Sadece cebimi bulacaksýn sönmüþ küllerin dibinde
[ Dinlenen,
Ýçinden ismin çýkacak, aðlayacak asi gözlerin
03 Kasým 2010 Çarþamba
Halime Erva Kýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.