Ay dolunay, Vay boþa geçen ömrüme vay! Savruldum yýllarca, Kasýrga gibi arzularýmýn peþinden. Ne yöne aktýðý belirsiz bir sel gibiydim, Neden? Sanki fikirler katre idi, Düþünceler bende umman… Hangisinin peþine takýlsam, Sonu boðucu bir duman…
Bir ara gönlümü beþere baðladým, Nisalar mý pek yaman. Anladým ki o da boþmuþ, Ettim el aman…
Þimdilerde, Açtým kalbimi gerçek aþka. Doydum dertten gayri, Bu yol baþka… Ne büyük lütuf, ermek Hakka.
Ey kudretli Sultaným! Eyle beni aþkýn ile sarhoþ, Ya da yak aþkýn ile… bu da hoþ. Farkýna vardým, geç olsa da… Mal, mülk, dünya boþ.
Ah etsem, aðlasam ne fayda. Geçti seneler bir anda. Ömür denilen vakit sona dayandý. Artýk benimde güneþim battý. O’na kavuþma vakti, Þükür ki bana da ulaþtý…
Mustafa YILMAZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Şiir Deryası Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.