ipsiz uçurtma...

gök yüzü
sarýsýndan sýyrýlmýþ
kýzýl laleydi
avuçlarýmda açmýþ

yükseldim!
parmaklarýmýn ucunda.
herkestim
ama
" herkesin hiç kimsesiydim "
farkýna vardým
ama
aðlamadým....

kabuðu ardýna düþmüþ yýlan misali
ardýma düþtü sýyrýldýðým her þey

yükseldim
bulutlar baþýmla eþ
ama deðdirmedim
yalnýzlýðýmý kimselere elleþtirmedim
gördüm ki
hüzün yüzümde nakýþ

aynalara yalvardým
anladým
anladým ki
yer gök birbirinin ayný
bir ben farklý
bir ben el
bir ben herkesin hiç kimsesi
yinede aðlamadým.

tan yeri þafaða çaldýðýnda
zifire düþtü rengi
ama gece deðildi

derlerdi ki;
"sabahýn en koyu ilmeði dokunur þafaða gün dolandýðýnda"

en karanlýklar bile sabahýn muþtusuydu
güneþin coþkusuydu karanlýk

bir bende yoktu zifrin ardýna düþmüþ aydýnlýk

anladým
ama aðlamadým


itildiðim dünyadan
cennet özlemleri sardý
al beni yanýna
vefalým...
Sosyal Medyada Paylaşın: