Ayaz yemiþ bir ömrün
son mevsim kýrýntýlarýnda
siyaha boyadýn takvimlerimi
ne hazin bir gidiþtir bu …
Anlamý yok artýk
baktýðým hiç bir nesnenin
gölgesi omzuma deðen her duygunun
umursamazlýðýyým þimdi
zaman içimden geçiyor
ihtiyar bir yol çizerek …
Kaybedildi gülümseyiþ
son türkü söylendi çoktan,
babamdan hatýra eskimiþ sözcükler
daðýnýk bir gazelin koynunda…
Yaþlarýmý kurumaya býrakýp
ertelenmiþ hüzünlerimi çýkardým heybemden
yastayým...
Secdeye sundukça gölgesini selvii
yapraklar okþar tenini
uzun soluklu bir hikayenin son özetidir
geride kalan …
.. / .. yalnýzlýk ......