Duyguların Ölümü

__________________duygularý öldüren kimse, ona...



duygularým cebimde
bazen bozdurup harcýyorum
biriktiriyorum bazen
yýðýyorum üst üste
elimde aklýmdan arta kalan fazlalýklar
en ücra köþesinde dilimin sivilceler büyüyor
ergen küfürler ürüyor beynimde
edepsiz ve sýcak
ne varsa kimde, gizli saklý?
neyi taþýyorsa mini etekler?
papatya desenli pazen entariler
basma fistanlar ve amerikan bezi
þiir gibi dökülsün diyorum lirik
aldatýlmýþ korkular bürüyor beni
nice hayýnlýklar uçuþuyor içimde
eriyip bitiyor aþk ve hasret
__________umut ve öfke
__________sevgi ve nefret
isimsizce
kararan kýzýllýðýn patlayan þakaðýnda
durgun sular kadar ölüdür þafaklar
fasl-ý hicaz makamýnda
býçak ve kefen
eceli sayýklýyor aþklar
lanetli düþlerin girdabýnda öfkeli
artýk okþamak istemiyor gibiyim kalbini
yeryüzü yatak olsa, ay ýþýðý yorgan
ovalansa mahrem yerlerim
kadýnca dövmeler...
ve kasýlmalar erkekçe...
teselli verir mi acep
illetli vakitlere kovmak fecri
merhametsiz diye süngü çekmek aydýnlýða
mehtabý bozkýrlarda kovalamak
manasýz bir yürüyüþtür seninle olmak
anlamýn duyulmayan çýðlýðý, buharlaþtýðý zaman
türküleri unuttum çünkü, dilim kýrýk
tuttuðum dilekler isyan ediyor bana
öptüðüm çiçekleri unuttum artýk
ne zaman göz kýpmýþlardý?
bilmem ki hangi baharlarda…

duygularým pazarda, kelepir
bundan gayri iz sürüp karda
ölülerle pazarlýk yapacaðým mezarda
satacaðým haraç-mezat
sen, ey hevesi dünyaya mahpus hayat!
sonunda öðrettin bana
duygular nasýl ölür açmamýþ çiçeklerde?
kumrular neden suskun?
niçin görmüyor kulaklar?
gözler duymaktan yoksun
öðrettin bana

halbuki eskiden ben
kalbi olduðuna inanýrdým taþlarýn
ateþin vicdanýný duyardým içimde
yaðmurun aðladýðýný
katýksýz bir lokma yýrtarken yetimin boðazýný
rüzgarýn kýzdýðýný duyardým yükselterek avazýný
demir erirdi
su ve ateþ erirdi
karýncalar azýklarýný öksüzlere verirdi
Azrailin aðladýðýný duyardým içimde
Kabil’de Filistin’de
Bosna yanardý
buruk düþler sarardý bakireleri, kanlý tüller altýnda
bombalar yaðardý Baðdat’ta saðanak saðanak
þemsiye olurdu güller, ümitler sýðýnak
bir hüzün bürürdü balýklarý Mora’da
bulutlar yangýnlarý söndürmeye yürürdü
çaresiz bakýþlarý görürdüm Marmara’da
piþmanlýk yaþardý toprak
göz yaþlarý nehir olmuþ akardý
þaþkýn þaþkýn bakardý mehtap
duyardým
damla damla yaþ dökerdi yapraklar
hýçkýrýklar damýtýlýrdý sanki
korkular korkularý baðlardý
aðlardý bülbüller derin derin
ölümü üþüten sýcaklýðý yansýrdý yerin
hayallerin ýslandýðýný duyardým bulutlarýn gölgesinde
ayrýlýðýn harlandýðýný
bir bebeðin süt kokan nefesinde
rahimlerine sýðýnýrdý gebe kadýnlar
Çeçenya’da
çocuklar yitik sevdalara aðlardý
ateþ böcekleri kandil olurdu mezarlýklara
kabir sualleri bile bir baþkaydý orada
arþa yükselen “âh”larý duyardým
Ýzmit’te Sakarya’da
iþlenmemiþ günahlarý...
gece korurdu tüm þefkatiyle beklenen sabahlarý
duyardým...

sevgililer ayrýlýnca ateþ yanmaz olurdu
gönüller ýþýðýný gecelerde bulurdu
sen bana bakmayýnca dünyaya bakmazdý ay
karanlýðý sayardým, küskün
aþk kalbe akmayýnca
gökyüzüne bir merdiven dayardým
sen yanýmdayken çoðalýrdý yýldýzlar
sen gidince azalýrlardý
ince ince aðlardý gece
her þeyde sen vardýn
ölüm bile hoþ gelirdi
aþk ne kelime
sen yanýmdayken meydan okurum ölüme…

ey gözü dudaklarýmý zehirleyen deniz!
cehennem fýþkýrýyor þimdi damarlarýmdan
sessizce çýrpýnýrken gölgesiz sevdalar
adý konulmamýþ gidiþin var ya!
hislerim yokluk kokuyor teneþir suyu kadar
ceviz renkli acý morarýyor ufukta
aðýt yaðýyor gökten ve kabus
ne nebevi vahiy bu, ne Osmani fetret
nice aðýtlar büyür daðlarda kýr çiçekleriyle
yaðmursuz topraklarda çoðalýr hasret
nice soðuk yangýnlar fýþkýrýr kalbimden
diz boyu hüzün ve ter
diz boyu matem
göz yaþlarý kurumuþ umut dilenmekten
avuçlar dilenci
dikenler ilaç olmuþ naçar yaralara
Ýsa’ya gülümsüyor Ýblis
gittikçe daha fazla gülümsüyor
þeytanca
güller firar ettiðinden beri renklerinden
ne hayata ip var, ne ölüme sehpa
duygular asmýþ beni gönlümün daraðacýnda
ben duygularý asmýþým
sallandýra sallandýra

bu muydu yoksa kastýn?

sýcak yatak, ýlýk deniz ve para...


2002
Sosyal Medyada Paylaşın: