Desem ki; sitemkar bir zamandýr kafiyeler,
Lekeli bir hüzündür; þiir
Kuyulardaki yankýlý sesleniþ,
Avuç içlerimi kanatan; sabýr.
Desem ki; Cân kaçmýþ kafesinden,
Sitemkâr bir yolcudur; dil…
Nereden bilsin ki þiir,
Kahr/ol/asýca bir pervanedir.
Sevgisiz sözcükler kan kusuyor,
Kýnýndan çýkarýp; paslý kýlýcý.
Söylenmemeliydi, lekelenmemeliydi; aþk…
Bî-çare haykýrýyor!...
Dil(l)enmeye görsün o rezil duygular,
Dur durak bilmez gemi azýya almýþ laflar.
Hiddetle savrulur ayýbý örtmek için,
Leke kadar âþikâr…
Sözcükler var; baþý ve sonu “ah” ile biten,
Nevâ iken, nidaya dönüþen.
Ruhsar’ým; sersefil!...
Acý ile yoðurulmuþ dizeler döken.
Ölüm baþlangýçtýr; ellerimde revnâk.
Bir mendildir sallanan,
Nasýl nakþedilir ki bu saðnak.
Kanla yazýlmýþ bir vav’ýn ucunda sallanýr; aþk.
Esinti