Yaşıyor densin, yaşıyor…

Bir Ýstanbul vardý, bir sen, bir de ben...
Bütün ýþýklar yanardý ve perdesi açýk pencereler vardý…
Karanlýklara gömdüðüm bir ben ki, ateþ böceklerinden aydýnlanan...
Kara bir yüz yapýþmýþ bedenime bir sen kokunla ki ne manolya ne de sümbül kokusunu anýmsatan...
Karanlýklarýn gözcüsüydü gözlerim ki artýk çok geç uyu dediðim...
Bir ben...
Bütün Ýstanbul kubbeleri ki baþýmdan aþaðý düþen...
Bütün þarkýlar ki sesinin týnýsý... Ve yokluðunda kayboluþumun sebebi sen...
Var olmamýn gücü aðlamamýn sebebi ki yaþamým benim artýk duy beni Ýstanbul duy ki sil beni kaldýrýmlarýndan...
Sil ki kavuþayým onlu topraða...
Gölgelerimi ezdir bana ki,
yokluðumu sende,
havanda,
suyunda göreyim…
Bir baþým var,
dört duvardan,
duvara çarpan,
bir ruhum var prangalanmýþ sana…

Unutulmuþluðuma dair ne varsa, sil duvarlarýndan…
Yalýn býrak beni,
delikanlý gibi sevilmeyi öðret bana,
kapattýr gözlerimi,
geçmiþe dair ne kadar bir ben varsa ki, duru kalayým,
arýnayým sen gibi,
dalga sesine hýrçýnlýklarýmý at üzerimden,
öfke zincirlerimi kaldýrt bana,
göster kubbelerinin aðýrlýðýný üzerimde,
sen koca Ýstanbul,
bir beni sersem baþlýktan kurtaramadýn ki,
baþým dönüyor azametinden…

Yalnýzým Ýstanbul…
Adýnýn yanýnda bir hiçlik düþüyor içime,
yalnýzlýðýmla…

Koca gövdem bir nokta gövdem olamadý…
Bu hýrsla göm beni baðrýna…
Bir Ýstanbul denilince hiçliðim üzüyor beni…
Sevdiklerimi…
Sevmediklerimi…
Onurumu…
Gururumu…
Kaybolmuþluðumu düþünüyorum kuytularýnda…

Dur, dur yaþamak güzel derdi birileri, yaþamalýyým ki yaþayabildiðimi görsün... Görünsün...
Yaþýyor densin, yaþýyor...
Bedenim yangýn sonrasý olsa da yaþýyor densin… Yanýk ve zift karasý kokularýmla... Anýlarýmla seninle senle...

Mustafa Yýlmaz

Sosyal Medyada Paylaşın: