dün koskoca bir gün biterken
ve henüz kimseye küsmemiþken yapraklar
Ay usul usul pencereme konuyordu...
gökyüzü karanlýðýyla kapanýyordu gece aklýma
kalbimi sýzlatan bir mumun aydýnlýðýnda vakit
sarhoþ düþüncelerimden geçen þarkýlar kekeme
ruhuma denk acý sallantýlar
uzaklarda iþitebiliyorum kuþlarýn seviþtiðini
ki
zaman orda da geçiyor bir titreyiþle
içimden diyorum hep ömrümden sevgilimi düþürürken
bir çocuk koþarak aðlýyor kapýsýnda
varamadýðým deniz oluyor gözlerim
beni bir ölü gibi yýkayýn sabaha
ve gözleriniz alabildiðince yeþil olsun
aðlamayýn
baharlarýnda baharý gelecek
üstüme üþüsen yalnýzlýklarýn sýralarýnda
ne çok anlatacaklarým var
ama þimdi siyah damladýr umutlar
ahh
odama yerleþen o sesi dinliyorum
hasret kokusu tenin
aðlayacaðým
ansýzýn boþluk dolacak sokaklarýma
el sürüp öleceðim
kendimi býrakýp gidiyorum iþte
rüzgar soruyor
nereye
bilmiyorum
Ay gökte yalnýz