kırık bir düş/

ayrýlýk bile olsa hep ayný düþü
ve yaðmasýný beklediðim bulutu görüyorum
birazdan düþecek avuçlarýma




kýrýk bir düþün parçalarýna yaðmalarken kendimi
ölü güvercinler taþýyorum avuçlarýmda
donan arzularýn kan-revan sürgünlerinde
kapýna yýðýldý sensizlikten yoksun bedenim
görmeyesin diye yalpayarak saða sola
sessizce geri gittim
gölgeler uyurken kanadý duvarlar
öldüðümü sen görmedin




söz verdim
sözlerimde yazabilmek için ruhunu parmaklarýmdan güç dileniyorum




karanlýðýn diline hapsolmuþ çýðlýktým
terimi kurutacak rüzgarýn kuzeyinde esiyorum
ýssýz fýsýltýlardan ne bekleyebilir ki baharlar
sessiz bir nefes düðümlenirken göðsüme.
dinleseniz þehrin yorgun þarkýlarýný
bu gece taþlarda uyursunuz
uzadýkça dalgalar belki yosun kaplarsýnýz



bir süre güneþler açamayacaðým



ellerimin çizgilerinde varlýðý dallandýkça adamýn
aðaç dibine nasýl da dökülüyor gün
sefil akþamlar alýrken gözyaþýmýn tuzunu
intihar edecek duygularýmla hiç’liðe kalýyorum
örtün üstüme yalnýzlýðý
nasýl seviþilir karanlýkla görün




kýrýk bir düþün parçalarýna yaðmalarken kendimi
siz görmediniz içinde çocuklarýmýn da öldüðünü Anne
neresinden baþlamalý hayatýn bilmiyorum
adým atsam boþluk
adým atsam uçurum
beni kim aldý yangýnýmdaki yanýmdan
bak nasýl koþuyor insanlar
tok bir sevinçle sevdiðime




baðrýma her hançer saplandýðýnda
sýzým yaðmurlar doldu yüreðime
saatlerden siyah zaman vurdu beyaza lekesini
yarým kaldý doðumlar aklýmda
yýrtýk bir temmuz ve
sancýlý sabahlar...



hepimiz
kaç kerelerce öldüðümüz masalýn enkazlarýyýz artýk
sizi bilmem ama
kadifeden yüzüm yok aynalarda benim


öldüðümü sen görme sevdiðim.