Yoklugunda...

Yokluðunda yaþadým sevgimi
Yalnýzdým hep þehrin onca kalabalýklarýnda
Duyduðum kendi adýmlarýmýn sesiydi
Çarpýk kaldýrýmlarýn taþlarýndan gelen.......
Yürüdükçe yaklaþtýðýmý düþünürdüm
Yaklaþtýkça uzaklaþtýn yokluðunda
Uzaklaþtýðýnda anladým
Sana olan sevgimi, bana olan sevgini
Seninle dolu olsa da benliðim
Yaþananlar hep sensizliðimle
Yokluðunda yaþadým sevgimi
Böylesine hissettirmemiþti kendini yalnýzlýk
Yokluðunda hiç bu kadar sensiz kalmamýþtým
Gözyaþlarým hiç bu kadar ýslatmamýþtý
Güneþ hiç bu kadar az ýsýtmamýþtý yüreðimi
Karanlýklar hiç kararmamýþtý bu kadar.
Açlýðým...
Susuzluðum...
Ve içimde sakisi olmayan sarhoþluðum.
Dalýþlarým......
Gidiþlerim......
Hiç acý vermemiþti böyle nefessiz kalýþlarým.
Yoksulluðum, yoksunluðum....
Acýlarý böyle derin sancýlarla duymamýþtým.
Seninle deðil yokluðunla yaþadým ben...
Tenine dokunmak istedim
Nefesini hissetmek nefesimde
Sýcaklýðýný duymak yaþamak
Her aradýðýmda yoktu karþýmda gözlerin
Dalýp gidemedim derinliklerine denizimin
Oksijensiz kaldý ciðerlerim
Kokunu içime çekemedim
Yüreðimde filizlenen sevgi tohumunu
Gözyaþlarýmla suladým
Hasretinle, özleminle besledim
Yokluðunda yaþadým sevgimi
Belkide bu yüzdendir açamayan çiçekler
Ve sürgün vermeyiþler....

Dilek Uzun Nizam



Sosyal Medyada Paylaşın: