Kızlarağası Hanı İzmir...

Ellerim ceplerimde yine dolaþtým,
yalnýz sokaklarda...
Nereye ne için gittiðimi bilmeden,
nereye gitmeliydim, ne için,
neden yalnýzdým?

Hangi fýrtýnaya tutulmuþ,
bir geminin yolcusuydum sallanan?
Neden hep geçmiþi yaþýyordu ruhum?
Neleri, nerelerde kaybetmiþtim?

Neden bir anda eski kitapçýlarda,
çarþýlarda bedestenlerdeyim,
Neyi arýyordum bu bedestenin,
eski yollarýnda taþlýk kuytularýnda?
Bir anda tutsaðý oldum,
bedestenin kesme taþlý,
eski yollarýnýn...

Kim bilir kaç hayat,
bu kesme taþlý yollardan,
gelip geçmiþti?
Kim bilir kaç kiþi,
bu izbe kuytularda,
hayat eskitmiþti?
Bedenlerinden kaç uzuv,
onlarý terk etmiþti,
gözlerinden baþlayarak?
Kimisi yakýný göremez,
kimisi de uzaðý.

Eski kitapçýlarda;
kaç kiþinin destanlarý,
pýrýl, pýrýl camlarýn arkasýnda;
okunmasýný bekleyen hayatlar.
Buram, buram kahve kokularýný,
kaç kiþi duyamaz olmuþtu,
bu koca sahanlýkta,
yýllarýn onca çilesi karþýsýnda?

En eski bedestenlerden,
biri bu “KIZLARAÐASI HANI”.
Kim bilir ne hayatlar,
ne sevdalar yaþanmýþtý,
o yanýk yað kokularýyla,
aydýnlatýlan koridorlarda?
Kaç kez kaç nefes alýnmýþtý;
yâri, sevgisi, sevgilisi kolundayken?
Acaba bu gün gibi okunuyor muydu,
geçmiþte yaþamýþ yazarlarýn,
büyük sevdalarý, aþklarý, þiirleri?

Ne deðiþti ki þimdi,
unutulmamýþ aþklar gibi,
yeniler yaþanmýyor mu,
tüm acýlarý tüm riyalarýyla, kavgalarýyla?
Ne hayatlar yitirilmiþti bu kuytu odalarda?
Þimdi hür müydü ki, mutlumuydu insanlar,
bu koskoca evrende,
bu en eski bedestende?

O da bir gün buraya gelmiþti,
belki de burada bir sade kahve içmiþti.
onu burada hiç görmemiþtim,
þimdi de göremiyorum;
ama ben, bir sade kahve
içiyorum onsuz burada.

Mustafa Yýlmaz
Ýzmir
Sosyal Medyada Paylaşın: