Koþarken peþinden sürükledim Diz kanýrtýlarýmý. Bir uçurtmayý uçurdum Mavilikte. O hep gökteydi,bense yerde. "Ýhtimali düþük bir aþktý iþte." Ben demedim. Annem dedi.
Acýyý yükledim uçurtmaya. Uçmadý. Aþk hafif miydi ki Havalanýrdý ben onu aþýklayýnca, Her defasýnda?
Uçurtma takýlý kaldý Kendi yükselttiðim dallarýn arasýnda. Oturup aðladým. Þikayetçi deðildim. Gölge yerde sýzlandým.
Fazla olgundum,sevemedi. Çocuk oldum,beceremedim. Sevdiði kadýn olamadým sanýrým.
Önümden uçurtmasý elinde bir kadýn geçiyor. Ve ben ona diyemiyorum: "Senin de canýn takýlacak dallara, Boþuna uðraþma!"
Uçurtmayý özgür býraktýðýn anda, Mutluydun bu oyunda.
"Onun uçmak isteði gök burada deðildi." Ben demedim. Rüzgar dedi. Az önce kurtardý dallardan, Götürdüðü sevdiðimi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
sinem sal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.