Sis Elleri

Kokuþmuþ dünya savaþýnda özlemiydim tutkularýmýn.
Olur olmaz yerde aðlayan çocuklar gibi...
Baþ parmaðýn emilmekten çürümüþ,
Kalem, sarýlmaktan nasýr baðlamýþken ötekine.
Dünyanýn boþluðuna hýçkýrdým geçmiþimi,
Loþluktan korkarken gözlerimin yeþili.
Diþlenmiþ ýslýklar var aralanmýþ iki kýrmýzý ette.
Bir vahþi hayvan koparýyor tenimi kemiðimden.
Kaðýtlarýmýn üstünde týrnak izlerim var,
Asýlýyorum yaþamýna kelimelerin.

Kendime uðramýyorum ne vakittir.
Korkularým bana kaybetmeyi öðretti.
Ýzi silinmiþ bir fotoðraf anýsý...
Nem, çiviye paslanmayý öðretti.

Ses tellerim donup kalýyor soðukluðunda çýðlýðýn.
Sis ellerin dokunup alýyor sýcaklýðýný karanlýðýmýn.
Ben hiçbir yaramdan akýtamadým kendimi.
Çekip dizlerini adem elmasý yokuþuna,
Bal arýsý výzýltýlarýný dinliyor bir adam,
Yaban domuzu çamurlarýnda.

Ýçindeki illerden geçip
Hiçbir fiil yaratamayan cümleler gibi
Kalakalýyoruz orta yerinde ayýbýn.

Hayat...
Sonunu bile bile savaþmakmýþ,
Ücrasýnda kalplerin.

Sinem Sal
Sosyal Medyada Paylaşın: