zaman topraðýn üstüne
giydirilmiþ bir elbise gibiydi
yaban böðürtlenlerinin
çam aðaçlarýna sarýlýp
gökyüzüne ilerlediði mevsimin
herhangi bir yerinde
çýkýp gelmiþtin
elinde bir çýkýn
içinde nar kýrmýzý bir þafaðýn efsunu
mayalanan hayatýn boþluðundan
derin duygular
tane tane devriliyordu
kalbinin omuzlarýndan
yavaþ yavaþ
yarýný önlenemez giriftar bir sancýnýn temaþasý
içimde aklaþýp devleþiyorken
sanki yeryüzü yeniden kurulmuþtu
aþkýn kendi yasasýnda
biliyorum
benliðimdeki bu süssüz, huzur karmaþa sentezi
beyaz tenli güneþin yakmaya kýyamadýðý
sonsuzluða var olmanýn perde sýðýnaðýdýr
ama
böyle seviyorum seni
........