Gözleri Bağlı Bir Masumiyetim Yalan Söyleyemem

Beni aþkýn öksüz kaldýðý yerde aramayýn,
Ruhlarýn sessizce nefeslere karýþtýðý viranedeyim.
Yüz yýllýk odalarýn duvarlarýna çizilmiþtir resmim,
Yalanýn hasretle buluþtuðu yerde duramam...

Acýlarýn son duraðýdýr mekaným;
Duyulmamýþ, görülmemiþ yerlerin sýðýnaðýyým ben,
Kuralsýz hayatlarýn son ýþýðýyým,
Gerçeði aydýnlatmadan gidemem...

Say ki; çaresiz çýðlýklar içinde kurumuþ
Mor bir menekþeyim,
Hayal kýrýklýklarýnýn baþ tacýyým,
Ertelenen geliþler ve sonu olmayan yolculuklarda
Kederin kucaðýna atýlmýþ,
Gözleri baðlý bir masumiyetim,
Ýyiliðe kötülükle cevap veremem...

Nasýl ele geçirilir,
Nasýl idare edililir alýn yazýsý,
Kýzýl ötesi cennetlerin yolu neresi,
Bilmiyorum!..
Gözlerim görmeden rehberlik edemem...

Güven nasýl tazelenir,
Nasýl kurutulur þehrin geceye akan gözyaþlarý;
Umutlarýn kanamasý nasýl durdurulur,
Yaralar derinleþmeden nasýl merhem olunur,
Bilmiyorum!..
Bilgisizliðimi gizleyemem, kimseye yalan söyleyemem...

Bugün aklým sustu, ruhum bedenimi terk etti,
Yanýmdan geçenler ve benden gidenler oldu.
Bir hiç miyim þimdi ben,
Var mýyým, yok muyum?
Bilmiyorum!..

Rukiye Çelik /ANKARA
30 Haziran 2010
Sosyal Medyada Paylaşın: