Yavaş Yürümeyi Öğrendi Zaman

Kimseye benzemem ben;
Gözlerim zamanýn kapýsýnda,
Zaman deðirmenin çarkýnda,
Hayat kaplumbaða sýrtýnda,
Körebe oynuyor yýllar bu karanlýk bahtýmda!..

Tanýmýyor asfalt görmüþ bu sokaklar,
Elektrik girmiþ bu yüksek binalar beni!
Gaz lambasýyla aydýnlanýyor daracýk mapushanem;
Arada bir,
Caný isterse,
Yýrtýk yerinden yýldýz akýtýyor gökyüzü;
Yüzümde ýþýk oynasýn,
Çocuklar bayram etsin diye!

Biliyorum;
Varlýk, yokluk, bir de hiçlik içinde
Patlayacak bir gün zamanýn sabýr taþý.
Ellerimde kýþ, bahara kalacak gülüþlerim...
Ruhum bedenden ayrýlacak,
Bakýþlarým son bulacak doðarken yaz güneþi...

Kimseye benzemem,
Ateþle imtihan edilirim ben!
Düþlerim uzak iklimlerde asýlý,
Umudum, yeþil gözlü doðanýn yüreðinde saklý!

Baharým mý?
O da yalnýz adamýn türkülerinde yasaklý!..

Kimseye benzemem ben,
Zaman beni dövmeden
Ben zamaný oyalarým!..

Rukiye Çelik /ANKARA
04 Temmuz 2010

Sosyal Medyada Paylaşın: