Ben Her Şeyi Karanlıkta Gördüm

Renkleri gördüm akan suyun üstünde;
Can çekiþen beyazý gördüm;
Allarýn, morlarýn siyahlarýn içinde
Beyaza çekilmeyi bekleyen hançerleri gördüm!

Kara tahtaya yazdýðým dostlarýn arasýnda,
Etle-týrnak arasý zalimleri gördüm...
Savrulan hoyrat tekmelerin arkasýnda
Sinsice gülümseyenleri gördüm!..

Göðümün üzerinde uçan yalancý kuþlarý gördüm.
Denizin sýrrýný açýða çýkaran, düzenini bozan
Koca dalgalarý gördüm;
Daðlarý, vadileri, ovalarý,
Savunmasýz yeryüzünü sürükleyip götüren
Depremleri gördüm;
Acýydý, çok acýydý
Ben acýlarý gördüm...Ölümdü!

Bir elimde umut, bir elimde umutsuzluk
Hayatýn gerçeklerini gördüm;
Yüreðimde dans eden nefretle, sevincin
Farkýný gördüm!..
Öksüz kelimelerle cümle kurulamayacaðýný gördüm!..

En saðýr, en kör anýmda içimi acýtan
Nar-ý cehennemde yanacak insanlarý gördüm!
Ýnsancýklarý gördüm...
Nerfretimin aynasýna yazýlan unutulmazlarýn
Veda törenlerini gördüm...

Gördüm, gördüm ki;
Kendini anlattýkça hayat bana,
Ses geçirmez oldu akþamlarým!
Seve seve kavuþmayý düþlerken,
Ömürlük acýlarla aðýrlaþtý yüreðim!..

Gündelik ütopyalarým uzaðýma düþtü;
Derin çizgilerle hazana erdi yüzüm,
Sayfa sayfa anlatsam da bitmez sýzým...
Sözüm geçmiyor artýk nehirleri kurutan bu güneþe,
Yürekleri yakan bu ateþe!..


21 Nisan 2011/ANKARA
Rukiye ÇELÝK

Sosyal Medyada Paylaşın: