Bir Gün Dönmeyi Öğrenecek Dünya

Nereye baksam,
Kiminle konuþsam aklým düðümleniyor;
Deniz kendi dalgasýnda boðuluyor,
Umutlar yola çýkmadan ölüyor.
Bu nasýl anlayýþ ki,
Çýplak ayaklý çocuklar yýldýzlarý taþlýyor!

Gökkuþaðý yer çekimine endeksli!
Bir intikam, bir çözülmezlik
Gözler kan denizinde yüzüyor.
Kimse baktýðýný görmüyor;
Geceleri ayý emziriyor,
Gündüzleri güneþi sömürüyor!

Ey millet!
Kaldýrýn baþýnýzý, açýn gözünüzü;
Göðsünde dikiþ izleri var göðün
Caný yanýyor, caný!
Duman semayý hapsetmiþ,
Güneþ karanlýkta yolunu bulamýyor...

Zaman eskiyor, mekanlar daralýyor,
Mekanlar daraldýkça;
Kalpten kalbe tüneller açýlýyor.
Ey insanlar! Bilmem farkýnda mýsýnýz
Mezar üstüne mezar kazýlýyor?

Toprak küskün, gönüller yorgun,
Ýnsanlýk biçim deðiþtirmiþ
Yalnýzlýk iki büklüm!
Sevgi yalanýn çemberinde,
Saygý kara çarþafýn içinde
Doðru söyleyen dört duvar arasýnda.
Bu nasýl dünya ki,
Tek baþýna dönmeyi beceremiyor!..

Rukiye Çelik
24.06.2010/Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: