FIRTINADAN SONRA

Ne, mutlu bir hayat vardý,
Ne de yüzünü güldüren bir þey.
Bittiðini sandýðýn bir yolda,
Kendini saklayarak yürüyen bir sen vardýn,
Gölgesinden korkarak giden...

Ne anlayan vardý seni,
Ne de derdini dinleyen...
Ümitsiz bakýþlarýyla,
Ümüðü sýkýlýrcasýna inleyen bir sen...

Ýtile kakýla yürüyordun taþlý yollarda.
Büyük depremler atlatmýþtýn.
Enkaz altýnda kalmýþtý ümitlerin, hayallerin.
Koparmýþtý deprem tüm baðlarýný.
Dallarýn kýrýlmýþtý, dökülmüþtü yapraklarýn.
Fakat hala yaþýyordun.
Saðlamdý kökün.
Topraðý sým sýký sarmýþtý saçaklarýn.

Bir ceylan gibiydin.
Sürüden dýþlanan bir ceylan yavrusu.
Avdan nasibin olaný vermemiþlerdi sana.
Çok açtýn, sevgiye aç, þevkate muhtaç.

Bir deprem atlatmýþtýn.
Büyük bir güvenle içine girdiðin bina, üzerine çökmüþtü.
Zar zor kaçabilmiþtin.
Ama kurtaramamýþtýn hayallerini, umutlarýný.

Deprem, kapatmýþtý seni geri götürecek yollarý.
Ne adým atacak derman vardý dizlerinde,
Ne de gidilecek bir yer...
Garda bilet kestiren yolcu gibiydin.
Oysa ne tren vardý, ne de ray.

Aðlýyordun umutsuzca.
Ne göz yaþlarýný silen vardý,
Ne de bir mendil veren.
Sevgiyi hiç görmemiþtin.
Habersizdin ne olduðundan.
Bir sevenin yoktu.
Ve gül yanaklarýndan öpen...

Deprem yok etmiþti sanki her yeri.
Sadece, üzerinde güçlükle durabildiðin,
Küçük bir toprak parçasý vardý.
Rahat býrakmýyorlardý seni küçücük dünyanda.
Sahipsizdin, kimsesiz...
Durmaya çalýþýyordun ayakta.
Herkez taþ atýyordu üzerine, kimileri kaya.
Ýteliyorlardý seni, düþürmek istercesine.
Düþmüþtün zaten.
Ayaða kalkmaya çalýþmýyordun.

En sonunda darbelere dayanamayýp,
Býrakmýþtýn kendini boþluða.
Bedenini bir kuþ gibi salývermiþtin.
Kanadý olmayan bir kuþ.
Ama nafileydi bu uçuþ.

Bitmemiþti yol.
Hayat bitmemiþti.
Ama tükenmiþti ümitlerin.
Yerini korkular almýþtý.
Göz yaþlarýn, sel olup götürmüþtü hayallerini.
Yalnýzdýn, yapayalnýz.
Baþýný yaslayacaðýn bir duvar vardý,
Yaslamýyordun, vuruyordun o duvara kafaný.
Çaresizce kývranýyordun.
Çýðlýklarýn gece kuþlarýný, yarasalarý korkutuyordu.
Sahte gülücüklerin kandýrýyordu etrafýnda ki insanlarý.
Göz yaþlarýn ýslatýyordu yastýðýný.

Duvarlarý titretmiþti çýðlýklarýn.
Bir dört duvar kadardý,
Kocaman dertlerini, aðlamalarýný, hüzünlerini,
Ve bitmek bilmeyen korkularýný sýðdýrdýðýn dünya.

Dýþarýdan bakýldýðýnda bir damla su gibiydin.
Ýçine girildiðinde, fýrtýnalý bir deniz...
Batan bir gemi vardý o denizde.
O, sendin.
Kendi içinde batýyordun.
Hayallerin, umutlarýn vardý o gemide.
Yelkenlerin parçalanmýþ, alabora oluyordun.
Karaya çok uzaktýn.
Kimseye sesini duyuramýyordun.
Avareydi haykýrýþlar.
Yanýyordun kendi halinde.

Dýþarýdan bakýldýðýnda hava serin gibiydi oysa.
Ýçeri girildiðinde, geceleyin fýrtýnaya yakalanmýþ bir gemi.
Rotayý kaybetmiþtin.
Gece kör etmiþti seni.
Karanlýk yolu silmiþti.
Yýkýk hayaller ve ölü umutlar taþýyordun.

Kurtulmak istiyordun.
Çýðlýklarýn "yeter artýk" diyordu.
Ses caðýzýný duyan yoktu.
Geçmiyordu zaman, geçmiyordu.
Her gece yýldýzlarý sayýyordun, bitmiyordu.

Uçurumun kenarýndaydýn sanki.
"Ýmdaat imdaat.." diye sesleniyordun.
Hala bir iþiten yoktu
Artýk býrakmýþtýn kendini.
Kesmiþtin imdatlarý.
Boðulup gidiyordun.
Gücün tükenmiþ, umutlarýn sýfýrýn altýnda...


Depremler, fýrtýnalar atlatmýþtýn.
Harabeye dönmüþtü hayatýn.
Islaktý gözlerin.
Umutlar kaybolmuþ, hayaller yýkýlmýþtý.

Ellerin göðe açýlýyordu.
Çýnlatýyordu her yeri niyazlar.

Bir gün güneþ doðdu.
Bilmiyordun ne olduðunu.
Kuruyordu göz yaþlarýn.
Karanlýk bitmiþ, fýrtýna dinmiþti.

Elini uzattý sana güneþ.
Tuttun sým sýký, doyasýya.
Doyasýya bir mutluluk vardý.
Artýk hayat, kýyasýya vuramazdý.

Bir duygu vardý içinde, bilmiyordun ne olduðunu.
Daha önce hiç yaþamamýþtýn, yaþatmamýþlardý.
Gül yüzün gülüyordu artýk.
Kalbini ýsýtmýþtý güneþ.

Artýk karanlýk yoktu, her yeri görüyordun.
Görüyordun dünyanýn ne kadar güzel olduðunu.
Mutluydun artýk, gülüyordun.

Güneþin doðuþuyla yeþermiþti yapraklar.
Kelebekler uçmaya baþlamýþtý.
Rengarenk çiçekler ve çorak bahçemde açan kýrmýzý bir gül...

Düþ gibiydi bunlar ama gerçekti.
Umutlar artýk dað gibi.
Hayaller çoðalýp aþtý bendini.
Etrafýný sardý þarký söyleyen kuþlar.
Mas mavi bir gök yüzü, batmayacak bir güneþ...
Kýskansýn mutluluðumuzu insanlar,
Ve bir takým kurtlar...

Artýk batmayacak bir güneþin var senin
Benim solmayacak bir gülüm...
Kýl üstünde yürüttüðümüz hayatta, aþk var artýk.
Artýk gelmez gönüllerimize zulüm.
Artýk dayanamaz ayaklarýmýza en sert kayalar.
Çünkü artýk paylaþtýkça çoðalan ve bizi biz yapan o þey var.
Yüreklerimizde, hayatýmýza huzur,
Ve damarlarýmýza kan olacak bir sevgi var.


Nuh BARITCI






Sosyal Medyada Paylaşın: