bir gün
beyaz bir yolun üzerinde
kalbinden sahipsiz çýðlýklar dökülür
acele eden düþler gibi
kulaklarýn çýnlayarak
dürtüleþir birbirini gömen ayak izlerin
yeþil çimenler uyanýrken
alev bir öpüþ kavrar evrenin kasvetini
konuþurken sessizlik derin uykusundan
olgun bir soluksuzluk sarar hücrelerini
yorgun düþüren onarýlmaz tahvili
hasret kokan aðaçlar,
rüzgarlardan kapar usulca
dolanýr evren
deliceliðin ötesindeki çýrpýnýþlara
artýk
hiçbir kaydý bulunmayan
dünyanýn dýþýndasýn ruhum
býrak ellerini
açýldý ufuklarýn sis perdesi
konarsýn
kýzýl kanatlarýnla bir þafaða
elbet
..__..