ufuklara
beyaz ve grinin kaybedilmiþ son ezgisi düþünce
gökyüzünün kenarýnda tutkulu bir hasret ver bana
tutunup gideceðim düþ mahremiyetlerine
vuslatýn yutkunduðu derin ufuk boyutlarýnda
hüzün kendi devinimleriyle sýrt sýrta
titreyen þubatlar gibi
riyakar methiyeler dizilirken dudak uçlarýmda
mahcup telaþlar
tüm maskelerin himayesinde
ruhum boyun kýrýyor evrenin kirpiklerine
saçýlan masumiyetin rüzgarsýz hisleri
dolanýrken bildiðim o sese
sessiz bir günahýn düzleminde hayat terazisiz firedir
der gibi, yeni yetme bulutlar
düþlerime yansýmadan
eþkýya uykusuzluklar
griler sýralanacak
beyaz rüyalarýn yaðmurlu eþiklerine
&__&