Ýnsan kalabalýklarýnýn ortasýndan, Ýnsansýz yalnýzlýðýmla süzülüyorum. Gözüme deðen gözler görmüyor, Baktýklarý bedenden çok uzakta olduðumu… Usulca oturuyorum bir denizin en kýyýsýna, Kýyý farkýnda bile deðil aðýrlýðýmýn… Seyrine daldýðým denizin mavisi gölgeleniyor, Bulutlanan bakýþlarýmda.
Saçlarýmý savuran rüzgârla irkiliyor dalmýþlýðým. Ýnsan seslerinin ardýna saklanýp hýçkýrýklarýmý, Denizin tuzuna katýyorum tuz-buz gözyaþlarýmý… Elleri kenetli insanlar gelip geçiyor ýslak bakýþlarýmdan Biraz buruk, biraz sitemli bir yüz çevirmeyle, Kaçýrýyorum gözlerimi ellerimdeki dolu boþluklardan.
Dalgalar vuruyor geçmiþin karalarýna Yarýnýmýn beyazlarýný… Özlediklerim, yitirdiklerim, sevdiklerim Dört bir yaným kuþatýlýyor kaçtýðým anýlarla Boðazýmda bir yumru boðuyor soluklarýmý. Bu gün önümde seriliyken, Ben dünde harcýyorum kalan son yürek ferimi… Sosyal Medyada Paylaşın:
Zayi Mavi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.