Amasya’da Bir Cuma Akşamı

Bir cuma akþamýydý, içime doðdu seni
Görmek arzusu, kasýp kavuruyordu beni

Öyle güçlü bir arzuydu ki, nasýl anlatsam
Çýldýracaktým sensiz, gözüm çýksýn, yalansam

Tanrýma yalvarýyordum açýp ellerimi
Göreyim diye ay yüzünü, saç tellerini

Ne açlýk hissediyordum, ne susuzluðumu
Ah bir anlayabilsen, o andaki arzumu

Tüm insanlar gülüyor, coþuyor, geziyormuþ
Bir “ben” varmýþ gülmeyen, sensizdi, sýzlýyormuþ

O insanýn istediði, inan ne zenginlik…
Ne þöhret, sadece senden bir gönül enginlik

Kavururken bu fikirler, gönlümü, aklýmý
“Neredesin? ” diyordum, “bu güzellik saklý mý? ”

Görürüm de açýlýr birazcýk ruhum diye,
Çýktým arkadaþlarla, o akþam az gezmeye

Nereye gittim, ne kadar gezdim, bilmiyorum
Semtine geldiðimi iyi hatýrlýyorum

Gördüm; oturmuþtu gençler, biraz da yaþlýlar
Kimi çay içen, kimi oynayan dikbaþlýlar

Biliyordum mahalleni, çok aradým evini
Kesildi dermaným da bulamadým izini

Lakin kýrýlmadý ümidim, canlýydý henüz,
Vazgeçmek elimde deðil, arzularým sonsuz

Saymadým henüz, kaç adýmda geçtiðini ben
Seni bana baðlayan, o dev gibi köprüden

Sensiz kaldýðým anlarda, bende bulunmaz hiç
Bir avuç mutluluk, bir tebessüm, bir sevinç

Mutsuz olduðum an, bil ki sen yoksun yanýmda
Benden uzak olsan da, dolaþýrsýn kanýmda

Arýyordum ben seni, bilmem ki nankör müyüm?
Kanýmdasýn, kalbimdesin de göremiyorum

Nankörce halimle ben yine de devam ettim
Gezindim kaldýrýmlarda, yoruldum ve bittim

Benden gayrý yanýmda iki arkadaþ vardý
Bana zaman rüzgar, onlarýnsa vakti dardý

Dönmek isteyince, “Hadi gidelim! ” dediler
“Az daha gezelim” dedim, zor kabul ettiler

Amasya yollarýnda sarmýþken beni sýzý
Az daha eskittik, a-yak-ka-bý-la-rý-mý-zý

Görünmez oldu cývýl cývýl insanlar artýk
Saat sekiz çeyrek olmuþtu, durup da baktýk

Seni düþünüyorum þimdi nerdesin diye
Evde oturmuþ, sevgi gösterirsin kediye

Belki de ders çalýþýrsýn, belki yemek yiyorsun
Belki bir þey içiyor, sevinçten uçuyorsun

Bir his diyor ki bana; “çýkmýþ geziyorsun”
Kahkahalar atýyor, her yeri inletiyorsun

Gezdim, her yeri aradým, seni bulamadým
Ayaðým deðmemiþ, yol, mahalle býrakmadým

Sordum bir an kendime; “nedir ki aradýðým? ”
Peri deðil. Melek deðil, sensin aradýðým

Soðuk mu baþladý yoksa ben mi titriyordum?
Damarlarýmda kan kalmadý, artýk eriyordum

Bir ses duydum o anda, arkadaþým Osman’dan
Bana birini gösterdi ki, sendin gelen arkamdan

Rüyada mýydým yoksa hayal mi görüyordum?
Hayýr! Hayýr! Sendin O, arkamdan yürüyordun

Çevren hayli fazlaydý, ailen olsa gerek
Yavaþ yavaþ yürüyordunuz ve de gülerek

Nasýl deðiþtim seni öyle mutlu görünce
Gözlerim sevinç doldu, bakýnca ince ince

Seni gördüðüm o an, tatmadýðým sevinci tattým
Dert gömleðimi yýrttým, üstümden söktüm attým

Doruklara yükseldi heyecaným aniden
Senden gayrisini istemedim ki faniden

Öylesine hasretim saçýnýn bir teline,
Deðmedi ki hiç elim, o güzelim eline

Bir çeþme baþýnda su içme bahanesiyle
Beklemiþtik sizleri geçtiniz güle güle

Görürsün de verirsin, bana bir hayat diye
Çok ümit ettim, belki bana bakarsýn diye

Ancak fark etmeden, teðet geçip gittin bizi
Ne hissettin bizleri, ne duydun sesimizi

Hoþ bir muhabbetler ile, siz geldiniz yine
Ayýrýcý köprüye, hüzün çekti gönlüme

Yollarýmýz ayrýldý, evine gelemem ben
Ben mutsuz, sen mutlu, böyle deðildim sevmeden

Köprüyü geçerken, sevinç içinde sizler
Gece sakin, sekiz otuz, yýldýzlar sessizler

Bakakaldým uzun bir süre, arkanýzdan ben
Kalbim sýzlamaya baþladý, bilmem ki neden?

Gidiþini seyrettim ben o sonsuz arzuyla
Döndük bizde geriye, bende büyük sancýyla

Ayrýlmýþtýk seninle, henüz hiç birleþmeden
Lakin sarmýþtýn ruhumu, ayrýlmak zor senden

Ayaklarým yürümüyor, isyan mý ettiler?
“Git peþinden, býrakma! ” diyerek, direttiler

Gittiðin yollar beni sana çaðýrýyorlar
Gökteki yýldýzlar “dön” diye, baðýrýyorlar

Beynime kurþun mu deðdi, bu sonsuz acý ne?
Çýldýrmayým diye, takýldým ardýna yine

Artýk yalnýzdým, kimse yok yanýmda, özgürüm
Gitti, Engin ve Osman, ben yoluna ölürüm

Geldim yine o köprüye, seni göreyim diye
Ne sen, ne de gölgen kalmýþ; geliþim nafile!

Sanki yýlanla, dev çarpýþýyor gibi meydan…
Kalmýþtý; köprüyle, ýrmaða sensiz, o zaman

Þiir nedir bilmezken þair oldum o Cuma
Duygularým savaþ açmýþ, geçtiler hücuma

Ýþte böyle güzelim, sahip olsan cihana
Kölen olurdum ben senin, benzer neslin hana

Bilmem hiç aklýna getirdin mi saymayý sen?
Yüz yirmi dört adýmda geçiyorsun köprüden

Yüz yirmi dört adýmlýk, vücudum olsa benim
Çiðnediðin köprün olurdum inan ki senin

Razýyým geçerken ezdiðin yollar olmaya
Katlanayým acýya, yüzün rengi solmaya

Elbisen olsam senin, üzerinde eskisem
Yýrtýlsam, parçalansam, her geçen gün çürüsem

Sen ki beni içmeden sarhoþ eden bir alkol
Ben tesirinle öleyim, yeter ki sen var ol

Sensiz bu dünyada ne taht isterim, ne servet
Kafatasýmla içkini sunayým, sen emret

Sen þimdi yoksun yanýmda, öyleyse yalnýzým
Cuma akþamlarýnda hep artacaktýr sýzým

Nasýl gördüm yüzünü, nedir bu kader?
Bitir artýk þiiri, olacaksýn derbeder

Seni göremeyince gittiðin yollarda
Hýçkýrdým için için saðlarda ve sollarda

Kanamaya baþladý yeniden yaralarým
Ýnletirdi alemi atsaydým, naralarým

Haykýrmak istiyordum o an “Neslihannn! ! ! ” diye,
Göz yaþlarýmý o geceye ettim hediye

Önceden de aðlardým ara sýra yalnýzken
Þimdi gülemez oldum, hele hele sensizken

Bilmem ben þimdi yaþýyor muyum, ölü müyüm?
Yaradan’a isyan etmiþ, ruhsuz kulu muyum?

Beni benden almýþsýn sen, ben bende deðilim
Bana bu kalbi, gözü verene ne diyeyim?

Yozgat diyarýnda ne bir adým var, ne saným
Ben Yaradan’ý ve seni seven bir insaným

Ya Rabbim! sana sýðýnýyorum ben bu dertten,
Yalvarýyorum sana, kurtarma beni dertten

Ben senden baþkasýný sevmiþsem dünyada eðer
Alma canýmý çekeyim, cefa bana deðer

Sensin bana bu caný veren, kulluðum için
Yak, yak beni, bir kuluna kul olduðum için

Rabbim ruhuma þeytan mý girdi, nedir bu halim?
Arzum sana dönmek idi, deðiþmiþ hayalim

Kalbim seninle doluydu, bak öyle mi þimdi?
Dua, salavat, ibadet benim tek iþimdi

Gözlerimi kör eyle, kalbim dursun, atmasýn
Benim kalbim ilahtan baþkasýna çarpmasýn

Nefes almayayým, hissetmeyeyim hiçbir þey
KÝ, senden baþkasýný hatýrlatmasýn her þey

Senin kulun olduðumu unutmayayým ben,
Bir kuluna, kul olmama oluyor neden

Kalbim aþk dolu, temizdir aslýnda her zaman
Bilmez kimse ilahi aþktýr içimde yanan

Maksadým söz dizmek deðil, kendimi avutmak
Dertlerimi kendime dökmek, dermaný yutmak

Biliyorum ki altý metre bezden baþka hiç…
Götürdüðü olmadý insanýn, para, pul, güç…

Öyleyse sevmemek neye yarar bu dünyada
Ýyi bir ad býrakmamak, sevilmemek ya da

Baþol bana sorarsan, dostça derim ki sana;
Allah sevgisi yüce, aþk gerekli insana

18/04/1983-Amasya

Metin Baþol