Bilgece Bir Uyanış Öyküsü

…………….......................... “GECE MAHPUSU” adlý þiiriyle,
……………......................................………bu þiirin ilham perisi olan,
………….................................................Þair Arkadaþým Sevgi SÖNMEZ’e.
...................................................................................Teþekkürlerimle…



Gecenin ürküten karanlýðý içimi titretirken
………………attým kendimi sokaklara.
Þehrin lambalarý kýrýlmýþ,
Ýsli, paslý küf kokan karanlýðýnda,
puslu ýþýklarýnýn bile olmadýðý
………… arka sokaklarýna düþtü yolum.


Zifiri karanlýðýnýn koynunda yaþattýðý utançlarý saklayamayan þehrin,
……………………………..duvar diplerindeki kusmuklarýný gördüm.
Ýnsanlýðýn yýllýk izinde olduðu,
Duygunun…
Kocaman kocaman konteynýrlarýn çöpleri arasýnda
………………………………………………yerlere düþtüðü,
……………………………………………………düþüp kaybolduðu,
…………………………………………………………kör bir noktaydý orasý...


Utanç abideleri kol geziyordu..
Açlýk, yokluk, yoksulluk kol geziyordu.
Aç bir kedi yavrusu miyavladý acýyla.
Miyavlamadý inledi adeta…
Soðuktan tirtir titreyen bir köpek,
………………………..kuyruk sallayarak,
…………………….. …….ürkek adýmlarla yanaþtý..


Yiyecek bir lokma kýrýntý arýyordu canlý bedenler..
Utanç sarmýþtý tüm duvarlarýn ötesini, berisini...
……………..saðýný, solunu, arkasýný, önünü…
Çocuklarýn açlýk kokan gurultularý duyuldu
……………………beyaz badanalarý kirle kaplanmýþ,
……………………….derme çatma evlerin karanlýk gölgelerinden.


Duvarlara yansýmýþ, gölgelerin hareketleri görülüyordu..
Utanç akýyordu gölgelerden..
Yýllýk izin sonrasýnda, ayaða kalkamayýp,
………..rapor kullanmaya kalkmýþtý sanki “Ýnsanlýk”.


Kendi ýslýk seslerim duyuluyordu kulaklarýmý saðýr edercesine..
Islýk seslerimi daha da yükselterek,
………………kendi canýmý yakan iç seslerimin,
……………………….feryatlarýný duymamaya çalýþýyordum.


Ýç seslerimin feryatlarý beynimde zonkluyordu;
Kulaðýmýn zarýný çoktan delip,
……beyin zarýmý patlatmaya doðru yol alýyordu..
Utanç sesleri duyuluyordu içimde…
Ýnsanlýðýmdan utanç duyuyordum..


Bir baþka titremeye baþladý içim …
Üþümek ne kelime,
………….sanki donuyordu,
……………..damarlarýmda akan kaným..
Sanki bir buz daðýna çarpmýþtý okyanusta hýzla yol alan gemim.
O hiç batmaz sandýðým,
…………….hiç biþey olmaz dediðim
………………………………...görkemli gemim
………………………………….…çoktan su almaya baþlamýþtý
Darbe çok büyüktü,
………………kocaman bir delik delmiþti
Ve kendi aðýrlýðýný taþýyamaz hale gelmiþti..


Ýçimde gittikçe çoðalan, çoðaldýkça hýrçýnlaþan
…………utanç dalgalarý yalýyordu kendi kýyýlarýmý,
Coþkun nehirler akýyordu kendi derinliklerime doðru..
Aktýkça damla damla çoðaltýyordu tüm sývýlarýmý.


Ýnsanlýk, izin sonrasý aldýðý raporunu
……………. heyet raporuyla uzatmýþtý..
Ýnsanlýk nerdeydi kimbilir?

Korkuyordum…

Ürküyordum..

Titriyordum…

Eriyordum..

Ýç çekiyordum

Hýçkýrýyordum

Gözlerimde damla damla yaþ oldum

Akýyordum

Akýyordum

Tükeniyordum

Yok oluyordum…

Ölüyordum…


Bir ses…
Ses..ses.. ses..
Bir ses beni çaðýrýyordu
………büyülüydü ses
Umut doluydu…
Ýnsancýldý o ses
Rengi maviydi sesin
Kurtarýcý bir kahraman gibi inliyordu
Kurtuluþa giden bir yol gibi
Önümde uzanýyordu
“Bana gel” diyordu
“Kalk ayaða artýk” diyordu
“Sen insansýn,
Ýnsanlýksýn sen”
…………..diyordu
“Ýnsan ölür,
ama insanlýk ölmez”
…………… diyordu
Ýnsanlýk ölmezdi,
Ölmezdi insanlýk.


Sýmsýký kapalý gözlerimi açmakta zorlanýyordum
Sanki o ses göz kapaklarýma sesleniyordu
“kalk” diyordu
“þimdi”
…………diyordu


Duydum yüreðimin derindeki sözlerini
Usulca açtým kapanmýþ gözlerimi.


Ýnsanlýðýmdan utandým,
Ýnsanlýðýma uyandým.

U-yan-dým

U Y A N D I M


Metin Baþol

Ankara-04/10/2008

Metin Baþol


Sosyal Medyada Paylaşın: