Yaşamın Örtüsünü Kendi Ellerimle Yırtıyorum.

Bir bakýþta her þeyi, her þey söyleyebilmek isterdim
Tükenip giden yýllarýn ötesinden getire bilseydim seni
Senin yerine koyduðum sahtekâr suratlarýn maskelerini
Ýndirebilseydim
Haykýrsaydým bulmak istediðim siz deðilsiniz
Siz deðilsiniz diyebilseydim.
Seni yitirdiðimden beri kaç göç yaþadýðýmý anlatabilseydim
Ama olmadý ihanetlerdi beni yarý yolda býrakan
Ve yanan bir ateþ býraktýnýz seven gözlerimde
Ezbere bilirdim hepinizin adýný ihanetini
Okuyamadým yüzünüze, baðýramadým sustum sesim çýkmadý.



Eksik bir insan gibi dolaþýyorum þehirleri, kentleri
Geçirdiðim zorlu yýllara yeniden dilekte bulunuyorum
Ýki gölge arasýnda koþuyorum, bir bana bir sana
Ben bende isem , sen neredesin?
Bende yoksun sen kiminlesin?
Hani her þey bizimle yaþlanacaktý?
Ve ben özümü, sözümü sana saklýyorum, sanaaaa



Anlatýyorum kendi gölgeme
Anlatýyorum senden geriye kalan resimlere
Anlatýyorum bana býraktýðýn mektuplara
Anlatýyorum bende kalan yüreðinin yarýsýna
Anlatýyorum masmavi gökyüzüne, hýrçýn denizlere
Ve anlatýyorum seni benden götüren uzaklara, uzaklara……!
Sesim kýsýlýyor, nefesim kesiliyor
Geçmeyen bir zamanla sende bende çoðalýyorsun
Gidiþlerin ýþýðýmý kapatýyor, daralýyor yüreðim ölüyorum
Ölmek bu kadar kolay mý? Ben kendimi öldürüyorum.
Sana artýk gel demem !!
Yaþamýn örtüsünü kendi ellerimle yýrtýyorum.


Özlem ÇETÝN/MANÝSA
19.05.2010


Sosyal Medyada Paylaşın: