MELÂL

Akýlsýz baþýma hüküm verildi,
Ayaðýn çektiði cezadan býktým.
Elimi attýðým dallar serildi,
Geriye döndüren hizadan býktým.

Bilmem ki ne idi benim günahým?
Feveran etsem de duyulmaz “Ah”ým,
Zifiri yaþarým, gelmez sabahým,
Güneþsiz, kamersiz fezadan býktým.

Issýz bir sokaktýr kalbimin yolu,
Umut aðacýmýn kýrýlmýþ kolu.
Ýçimi dinlerim, hep sitem dolu,
Gönlüme oturan ezadan býktým.

Yasaklanmýþ sanki anlýk sürurum,
Ayaklar altýna düþer gururum.
Afsýz bir mahkûmdur ufak kusurum.
Olur-olmaz yere nizadan býktým.

Aynada ben bile bana yabancý,
Düþündükçe girer, beynime sancý.
Yitirmiþim dosta olan inancý,
Zorla gösterilen rýzadan býktým.

Daha kýrk olmadan asýrdýr yaþým,
Keçeye atmaya bitmiyor taþým.
Ayaðým düþünür, yürürken baþým,
Bedenimde olan azadan býktým.

Ben çile çektikçe, sabret dediler,
Kan içtim; adýna þerbet dediler.
Senin tek vatanýn gurbet dediler.
Memleket bildiðim, kazadan býktým.

13.04.2010/M.
Sosyal Medyada Paylaşın: