Menekþeler ilkyaz defilesinde,
Sahile aþkla vuruyor dalgalar.
Katarlar geçiyor teker teker,
Pürneþe saksaðanlar, kargalar.
Firari yaþanmýþlýklarýmýzýn dökümünü
Aylara vursak, ayrýlýk baþý çeker.
Ruhumun dar odalarýndan aþk aðacýna,
Her yapraðý umut yüklü kaç þiir astým?
Yokluðunun cezvelerinde özlem tüterken,
Yarama en acý tütünleri bastým.
Yýllar sýrtýmýzdan vurup geçerken,
Aþkýn menfur planý çýktý gün yüzüne.
Üzerine ölü topraðý serpilmiþ sevda,
Aðýrlýðýný taþýmaktan yorulduk diye,
Miras olarak, ayrýlýðý verdi hediye.
Veda þarkýsý öncesi bu sessizlik,
Ruhumun dizginlerini parçalýyor.
Kan damlýyor, beyaz lâleye…
Hayata tutunduran gözlerin nerde?
Býçak pýrýltýsý hüzünlerle bakýyor.
Hani mutlu kapanacaktý son perde?
Kekremsiye çalýyor suskunun tadý.
‘Sonsuza dek’ sözleriyle hiç yüzleþme!
Verdiðin tüm sözlerin baþý yerde.
Sen ey yitik düþlerimin prensesi!
Vurdumduymazlýðýnla saldýn mý derde?
Vefalý bu adamýn, kesilse son nefesi;
Ve yarýlsa ortadan göðüs kafesi,
Görecekler ki, kanýnda ‘yâr’ akýyor.
Ýsimsiz olsun son þiirimin adý;
‘Ayrýlýk’ kelimesi, içerimi yakýyor.
17.04.2010
Muhittin Alaca