ANLAT ANNE
Biraz daha büyü, hani anlatacaðým demiþtin.
Niçin anne? Çocuðum ama þimdi de anlarým bilirsin.
Hatta istiyorum ki, anlatacaklarýn tahayyülüme renk katsýn.
Anlam veremediðim þeyler, bari hayalimde canlansýn.
Biliyor musun anne? Hala aklýmda birçok niçinler var.
Çözemiyorum bir türlü, merakým gün be gün artar.
Sabah uyanýp ta seni göremediðim o gün yuvada,
Annem gitmiþ deyip sarýlýp babama, aðlamýþtým doyasýya.
Ama biliyor musun anne? Hayýr nerden bileceksin ki?!!!
Bilsen bir hiç uðruna terk eder miydin çocuklarýný, evini.
Neyin yoktu ki anne? Her þeyimiz vardý bizim.
Bir sen yoktun aramýzda, giremedin içine kalbimizin.
Neden yani anne? Hala çözemedim gidiþini.
Unutamadým hala on sekiz gün sonra ziyarete geliþini.
Fark etmemiþsindir mutlaka giderken, içimin burulduðunu.
Nerden bilecektin sanki sana ihtiyacým olduðunu.
Deðiþmiþtin, eski annem deðildin, farklýlýk vardý sende.
Býrakýp gelmiþ gibiydin kendini ve kalbini bir yerde.
Hani depremde Tarýk adýndaki çocuk demiþti ya sana,
Senin annen yaþlýdýr, ölse bile ihtiyacýn yok ki ona.
Ama benim annem senin kadardý, bende çocuðum,
Ben annesiz yapamam ki, annem yoksa bende yokum.
Unuttun mu anne? Deprem hatýralarýnda sen yazmýþtýn,
Tarýk la konuþmalarýnýzý ve annesini anlatmýþtýn.
Tarýk çaresizdi anne, Allah almýþtý annesini yanýna,
Peki ya sen, sen neden býraktýn beni bu yaþýmda?
Anlat bana, anlat anne, anlamak istiyorum artýk.
Çocuðum ama yüreðim hem büyük, hemde yanýk.
Niçin zor geldi sana, sabah erken uyanmak?
Beni azarlamadan, dualarla okula yollamak.
Diyorlar arkadaþlarým, biz öðlen tost yemeyiz.
Yemek yapar annemiz eliyle belki ucuz, ama leziz.
Anlamýyorum neden? Derslerimle býraktýn beni tek baþýma.
Öldürdün bütün zamanýný internette ya da uykuda.
Ama sadece zamaný deðil, öldürdüðün bir þey daha vardý.
Sen kapýdan çýkarken, bir býçak kalbimi yardý.
Öldürdün be anne, öldürdün anneli bir geçmiþimi.
Neden böyle yaþamaya mahkûm ettin geleceðimi?
Evet, ben çocuðum, daha eskileri bilmem ve anlamam.
Abim de diyor yoktu bizde dayak, eziyet her þey sütliman
Birçok anne dayak yiyip, eziyet çekerken hala evinde.
Onlar için gelecek, hayat, her þeyi çocuklarý gözlerinde.
Anlat anne, seninkinden daha büyük yüreðim var benim.
Sakinleþir belki, sorularla tarumar olan zihnim.
Ben çocuðum, ihtiyacým var hem anneme, hem babama.
Bunu anlamaktan alýkoyan þey neydi? Seni acaba!!!!
Sende bizim gibi yaþasaydýn, uyum saðlasaydýn bize.
Babam hep derdi ya ”bozma çocuklarýmýn düzenini” diye.
Anlat anne anlat, bilmediðim kafaný karýþtýraný.
Uyku, Ýnternet olamaz bence, söyle bilmediðim planý.
Ama bil ki alýþacaðým abimle, babamla geçecek hayata.
Lakin affetmeyeceðim hayatýmýn sonuna kadar, seni asla.
01.02.2007/Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet Cemal Ocak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.