BABAM
Çok deðil, az bir zaman önceydi bir gün.
Anne ve babandan bahsederken aðlamýþtýn.
Ben büyük sen büyük, torunlarýn vardý o gün.
Yýllar sonra baban için bu aðlayýþý, anlamamýþtým.
Çok bilge insandýn baba, hala alýþamadým gidiþine.
Rabbim kýzmazsa soracaðým, neden babamý aldýn diye?
Çok þeyi, sana soramadýðým için hala dert oluyor içime.
Yoksun iþte, hep yanýmýzda olsaydýn diyorum yine.
Bu kadar mý bilgili olurdu insan, gece mektebi sonrasý.
Bu kadar mý olgun olurdu bir insan, insanlarýn aynasý.
Ya o gururun, görmediðini bile çocuklarýndan saklamasý.
Kolay mý sanýyorsun, sensizliðe bizlerin alýþmasý.
Bazen diyorum iyi ki yoktu, görmedi bu olumsuzluklarý.
Kahrolacaktý belki, içine akacaktý yine gözünün yaþý.
Anlamamýþtým baba, baban için niye o gün aðladýðýný.
Biliyor musun baba? Hatýrladýkça seni, benimde aðladýðýmý.
16.4.2008/Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet Cemal Ocak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.