Bazen hüzün, keder derken Bazen mutlu oluyorsun. Ama mutlu olduðunu, Anlayamýyorsun... Tam “Buldum. Olacak.” diyorsun Ve birden bire, Hayal kýrýklýðýna uðruyorsun. Dönmek istiyorsun, Ama olmuyor... Susuyorsun köþene çekilerek. Sen köþende kývranýrken “O ne hâllerde?” diye, Yine de düþünüyorsun... Ve bile bile, Kendini kandýrýyorsun. Geceleri, Telefonun elinde, Ve beklersin... Ama ne bir çaðrý ne bir mesaj gelir. Yalnýzlýðýnla baþ baþa, Köþende yýkýlýrsýn. Oysa onun umurunda deðil; Bunu sen de biliyorsun. Yine köþene çekilirsin, O zifirî karanlýkta... Yýldýzlar sana acayip gelir. “Mutluyum” desen de Öyle olduðunu zannedersin Ama sadece bir olanak bu
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.