Aðladýðým kadar gülebilseydim, Hayatta; Baþka bir þey istemezdim. Ey sevgili, Bir kerecik bak hâlime, Gel, gör þimdi, Kanayan yarama, Nasýl tuz bastýðýmý...
Yýllar sonra dönsen de Hangi cesaretle, Ve hangi yüzle, Bakacaksýn bu gözlerime? “Affet” diye, Ayaklarýma mý kapanacaksýn yoksa?
Þimdi yüzümde mutluluk, Dudaklarýmda buruk bir tebessüm...
Ne hâlde olduðumu, Ve geride býraktýðýn eserini, Görsün, kör olan o gözlerin... Bir zamanlar, Böyle miydim? Þimdi bir yudum sevgiye muhtaç, Ve çöllere düþen, Mecnun gibiyim. O dað gibi sevdiðin, “Yýkýlmaz” dediðin eserin, Þimdi ruhsuz yatýyor, Kaldýrým taþlarýnda...
Ellerin, Sýmsýcak ellerime deðer belki... Yüreðimde, Sana karþý tükenmemiþ bir sevgi Ve dudaklarýmdaki tebessüm; Hiç eksilmedi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
muzaffer gümüştaş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.