Erken inen bir akþamda
doðmayacak bir sabahý kucaklayarak,
yitirdiklerini katýp ardýna
yitirilen oluyorsun yine.
Ýþte o zaman,
içerden içeri büyüyen bu yalnýzlýk
dört mevsime, saatlere bölünen bu yalnýzlýk,
tevekkülle çekilir gelir sana.
Gitmek için yerlerde vardýr, bahanen de;
fakat neyi deðiþtirir bu
senle götüreceksen ,
ömründe çürüyen bu umut harelerini.
Evlerin damlarý beyaz,
yollarda parça parça ayak izleri;
sessizliðin içinde puslu bir sokak
uzanýr kalýr önünde,
yok hiçbir yerde seni sarýcak
huzurun elleri.
Çünkü ardýnda biriken enkaz
önüne geçer sert esen bir rüzgarda;
hislerin ve sözcüklerin ardýndadýr özümsediklerin,
sen söylemesende o çýkýp söyler belki,
o iþte, öyle biri;
seni sarmayacak huzurun elleri...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.