BENİ KİMSELER BİLMEZ

Beni kime sorsan anlatamaz buralarda.
Adýmý kimseler bilmez.
Her gün bir tepeye çýkýp baðýrýrým avazým çýktýðý kadar.
Sesimi kimseler duymaz.
Ben bile duymam.

Sigaramýn dumanýna yenik düþer semadaki bulutlar.
Ve gözlerime...
Onlar da bilmez beni.
Ben ki dünyanýn üzerinde küçük bir nokta.
Beni alimlere de sorsan bilmez.
Kimim ki ben? Neyimi bilecekler.

Sormayýn siz de ne olur.
Zaten sormuyorsunuz da,
Soracak olsanýz da sormayýn.
Utanýrým çünkü öðrenirseniz.
Yoo, hayýr..Kötü bir þey yapmadým.
Ama engel de olamadým kötülüðe.
Kafamý taþlara vursam da,
Kýzgýn bir alev olup, yanýp yaksam da olmadý.

O zaman anladým naralarýmýn duyulmadýðýný.
Meðer hiç hükmüm yokmuþ,
Hükümsüz sevdiklerimin üzerinde.
En yakýnlarýmýn, en canýmýn, en kanýmýn üzerinde....
Öylesine bir gün gibi, sýradanmýþým ben de.

En yakýným sesimi duymayacak kadar uzaktaymýþ.
Yanlýzlýk.En yakýn arkadaþým.
Göz yaþlarý sýrdaþým.
Üzerimde bir avuç ölü topraðý
Geçmek bilmeyen izler var sað tarafýmda.
Kýrýklar var solumda.
Ve yaralar.. Ýç tarafýmda.

Nuh BARITCI
Sosyal Medyada Paylaşın: