Son istasyon son yolculuk, kalkýyor tren Kalksa da ne çare, yine bir baþýnayým Arzular mý yoksa sen mi deðiþtin birden Bulutlarýn ardýndaki yýldýzým ayým .....Gönülde bir olak dedim: ses vermedin ki .......Düðümleri çözek dedim: pas vermedin ki .........Bu gidiþin yönü duman sis, görmedin ki
Buz gibi yaþarken, baharý özledim Sensiz gecelerim ayazdý, bilesin Kardelendim açtým, umuda yaz dedim Üzgünüm can üzgün, yalanmýþ hevesin .....Sitemim var sensiz geçen yaz bahara .......Razýydým kýþlara senle, yokla vara .........Dinlemedin gülüm, düþürdün hep zora
Çaðýrsan koþardým mor ötesinden Kaçma, gel bu aþkýn kýbleðahý ol Son kere içseydim gül nefesinden Demedim mi nazlým, gönlüm sana yol .....Hep bana diyerek tut baþýndan sal .......Ne gönül býrak sen, ne tutacak dal .........Son vedalar bana, sana hoþça kal
Refika Doðan-Antalya/Aralýk 2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
RefikaDoğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.