Ayrýlýklarý da emzirir þeytan
en yabani yalnýzlýklarý da
içimizde köleleþirken arzularýmýz
dinmeyen saðanaklarý perçinler
nefsimizde büyüyen duman
aþk/ en eski efsanesidir tarihin
yaratýlýþýn buðusunda saklý duran
doðumun ve ölümün gizemi gibi
akýl/ yontulmaz bir kayanýn teþbihi
ve bazen tüy kanatlý yusufçuk siluetinde
kimini cahil cüretiyle yaftalarken usul
bir bilge cesareti sunar kimine
tüm kavga ve dalaþmalarýmýz bu yüzden
iþte bu yüzden haklý olma sevdasý
akýllarýn son bulmaz muharebesinde
kýnýndan çýkarken þeytan…
en çetin savaþlarda bile dik duran
yaman bir yeniçeri vurulmuþluðuydu ansýzýn
göðsümde þarapnel parçalamasý sevdan…
rüzgâra aykýrý giden adýmlar attýk
lodostan siperler kurduðunu görsek de doðanýn
fýsýltýlarýna inanmadýk gelen belanýn
sel sularýna uðradýk/ yýkýldý evlerimiz
yangýnlarda metropol ölüsüydü ellerimiz
duman duman sarýldýk acýlý türkülere
sazlarýmýzda bam teliydi ozan yüreklerimiz
aðýt yakan annelerin sýzýlý kývamýnda
yamanmýyordu eksilen yerlerimiz
aþka yelken açmanýn büyülü mertebesinde
bir yönümüz kuzeydi bir yönümüz güney
ama hep batýda görünürdü ayrýlýk güneþleri
doðu yönüyle anýlýrdý ne yazýk ki hatýralar
kimse sevmezdi oysa unutmak için
bir ölümlünün aciz yüzünü ölümsüz kýlýp
cehennemler yýrtýp düþüncenin berzahlarýnda
silahlar dayayýp her karþýt fikrin þakaklarýna
kendi cennetinde yürümek isterdi kendine
yaldýzlanmýþ bir hurinin dudaklarýnda…
hikâyesi ellerimde can bulan sevi
mührün hisselenmiþ aþk günlüklerimde
her sayfaya düþünce deniz rüzgârlarýnýn tuzu
silinmiþ tarihlerde kalýr en mutlu günlerimiz
aþk iki ayrý bedenin ortaklýðýdýr
gönül kervanlarýnda taþýnýr yüreklerin iþçiliði
zaman olur/ gün gelir ve bozulur ortaklýk
masallar anlatýrýz içimizdeki ölü çocuklara
ne yalanlar söyleriz bizi bile inandýramayan
sesimiz kýsýktýr/ özlemimiz gür
nefretle karýþýk yaðarken nedamet yaðmurlarý
aklýmýz selimdir/ mantýðýmýz aracý
bir tarih ölürken gölgelerimizin dibinde
þeytan emzirir en habisli ayrýlýklarý…