Sen bir yasak meyvenin tohumundan düþmüþ, Havva’nýn kemirgen güzelliði, Adem’in düþlerinin sürüklediði bir mahur besteden Öte gelen bir hiçliðin varlýðýsýn…
Sen umuduna tel tel hüzünler baðlayan, Sevinç çeperlerinin yalaklarýna mahrem kurnalarýnda güzellik taþýyan Bir yokun var olan tarafýsýn, Birikmiþ vasýflarýnýn kutsallýðý kadar varsýn…
Emellerinin nihai alaylarýnda çarpýtýlan gerçeklerin, Himayesinde odaklansýn umutsuzluðun, Yasaklarýn kendinde olduðu sürece yasaksýn, Bir perdenin gerisindeki utangaç bakire gibi… Gökte kopartýlmayan ay gibi, Hücreden sümkürülmeyen karanlýk gibi, Senden ayrýlmayan gölgen gibi…
Sen kendini bildiklerinin ötesinde, Öteleyen hayallerinin ucundaki ýþýk kadarsýn….
Sen de birgün anlayacaksýn, Heveslerini kalplerine ilah edinen zavallýlarýn güneþinin mum ýþýðý olduðunu.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
evdalezeynıke Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.