Geride kalan... sadece kediler.
Yýllar önce...okunan bir ezan sesin de kaldý,
Çocukluðumun ilk merhem çalýnýþý
Bir de! Annemin:” Durun, yeter artýk! Vurmayýn!..”diyen, yaygarasý.
Zaman(d)a ortak olan sadece geçmiþ ve tekiler.
Ya benim; beþiðimin ilk ninni sözlerini kim çaldý?
Ne bileyim iþte!
Burada bahanesi olan benim, ya siz nerdesiniz?
Bilmiyorsunuz deðil mi?
Kulaklarýmda neden o akþam ezanýnýn sesinin kaldýðýný
Ve sokaklarda niçin kediler vardý; evet! bilmiyorsunuz?
Çünkü nefti bulutlar babama aðlýyordu...
Þimdi ve bundan sonra...
Tüm gece vaazlarý babamaydý.
Bilmem, anlatabiliyor muyum?
Geride kalan... sadece kediler.
Hayatýmýzda ki her þey gibi, bir þey deðil hiçbir þey
Camide dua edenlere ateþ açmaktan
Ve
Suda ýskaladý beni yaþam
Yaðmur, su mudur ki ýslanayým...
Ne kadar saçma deðil mi mýsralar?
Ama ne önemi var ki...
Beni saçmalýða iten , içimde ki ben
Ya da içimde ki sizler!..
Bak iþte!
Ýstediðim yerde bitirdim þiiri... yani sizi.
Çok mu saçma oldu ya!
Daha biraz önce yazdým:” ne önemi var ki mýsralarýn...”
Hangi harf yada kelime yaþananlarý anlatabilir ki...
EMRE ONBEY