I
sen bilmezsin
bu þehir hep barut kokar geceleri
çünkü yokluðun saplanmýþtýr
gözlerini saplamadýðýn her yere
çünkü i mgesizdir adýna biriktiremediðim þiirler
çünkü köþe baþlarý tutulmuþtur
adýný sen koyduðum eðreti bir yüreðin
þimdi git
git ki sözlerimi öldürdüðün her köþe baþýndan
bir güvercin ýssýzlýðýna havalansýn
öyle boþ bakma
gözlerinin demetinden bir tutam düþ ayýr bana
söyle / hepsi hepsi bir avuç kan pýhtýsý deðil mi?
haydi al alacaðýný / üstü kalsýn
II
say ki uçurtma nedir bilmeyen bir göçebedir ellerim
say ki uzak ummanlara adanan davetsiz bir gemi sesiyim
say ki daraðacýnda sallanan kahrolasý zamanlarýn kimsesiz salisesiyim
saydým / kal u beladan beri sensizim
þimdi git
ben senden gidemem, sana gelirim
koy beni tehir edilmiþ bir düþün yazgýsýna.
ardýna bile bakma.
korkma sevgili…
aþk yürümeyi bir kez öðrenmiþ ayaklarýn izinde gizlidir mutluluk,
savur postallarýný hiç yazýlmamýþ bir destanýn baðrýna.
haydi git
gider gibi yaparak götürdüðün umudun silsilesi
ve saçlarýma taktýðýn rüzgar gülü
bir de adýný ben koyduðum aþk aðrýlarým kalsýn geriye
sensizliði demlediðim nakkaþ semaverine
ve sor beni sensizliðe demlendiðim bulvarlara
hangi küllük taþýyabilir baðrýnda söndürdüðüm gözlerini
söyle hangi intihar benzer saçlarýndan atladýðým uçuruma
“köhne bir musalla beklesin dursun
vuslatý ölüme süren bakýþlarýndan
kül olup savrulmak yazýlmýþ bana”
III
gelmediðin her rýhtýma gözlerimi gömdüm
palamarlarýný býrakýp varlýðýna baðladýðým gemilerin
gemicilerin hüzün türkülerini dinledim
ve adýný hohladýðým her camdan usul usul adýmý sildim
düþlerinden kestim kangren olmuþ korkularýný
ölümdüm / öldüm / öldürdüm
aynalar boyu kadavra gözler büyüdüm
bir seni sindirmedim cesedimi sardýðým düþlerime
bir seni yýkanmadým
çamur bulaþýðý mahremiyetimden
sevdim
“senden bir þey eksiltmeden
sana çok þey býrakmaktý aþk, bildim”
þimdi git
þahmeran kaným sýçrasýn nemli duvarlara
yakýlmýþ kasabayým / külleri savruk
gidenlerin sorgusu olmaz / yýkýk dökük kalanlara
IV
adýný aþkýma azýk ettiðim hayal ayinleri
iþte þurada terini akýttýðýn izbe yatak
iþte avuçlarým
üstünde seviþtiðimiz eski halý
týrnaklarýmý akladýðýn ve öpüþlerini sakladýðýn omuz
elim, ayaðým, dünüm, bugünüm, ömrüm
sensiziz
acýyla çaðýldayan bir fren sesi kadar korkak
yetimhane avlusunda düþ uçuran çocuklar kadar kimsesiziz
þimdi git
dokunuþlarýnýn yansýmasý kýrmýzý rugan ayakkabýlar
alnýmda býraktýðýn beyaz kurdeleler
bir de varlýðýna giyindiðim bayramlýk gülüþlerim kalsýn geriye
þerefine içiyorum içinde ben olmayacak “newroz”larýnýn
söyle geçmiþ hep mi galip gelir geleceðe
V
bilmezsin istasyonlar da aðlar
raylarýndan kayýp giden serkeþ bir trenin ardýndan
ve ben o vakitlerde bekleme salonlarý kadar azalýrým
tüm özlemler gelir gözlerimde durur
þimendiferlerin çýðlýðýna çoðalýrým
köþe baþý sevinçlere inmek isterken
hep sensizliðin son duraðýna sona kalýrým
ateþ döner baþým
kulaklarýmda uðuldar cehennem gülüþün
donakalýrým
þimdi git
hepsi hepsi tenime býraktýðýn þubat yanýðý
dudaklarýmda unuttuðun munzur kokusu
ayaklarýmda ýsýttýðýn dondurulmuþ bir sevda deðil mi?
çöz sana baðlanmýþ darmadaðýn gülüþlerimi
gider gibi yapma dudaðýmdan süzülen nisan yaðmurlarýndan
bilmezsin yaðmurlar da aðlar