Boşluk

Parmaklarým birbirine örük,
düþüncelerim yerçekimine teslim olmuþ,
baþýmýda kendisiyle çekeleyip götürüyor.

Kendi etirafýmda dönüyorum,
adýný uzun zamanlardýr söylemediðim boþlukta.

Bu hiç bir zaman dolmayacak,
güneþin ebediyen terk ettiði boþluk.

Kendime ayýrdýðým zamanlarda,
beni orada bulduðum boþluk.

Hiçbir zaman uyumayan,
durmadan yutan,
ama hep aç olan boþluk.

Adýný unutacaðým diye,
hep titreyerek korktuðum boþluk.

Ama benim boþluðum.

Ne olursa olsun,
genede hep kalbimde taþidýðým boþluk.

Bütün bunlarý ilk bu boþluða anlattýðým,
anlatýrken gözyaþlarýmý tutamadým,
ve beni mahçup etmedi bu boþluk,
öylesine dinledi,
onu ona anlatýrken.

(Kopenhag - 26/08/2009)

Tolga Madan
Sosyal Medyada Paylaşın: