Amaçsızım

Çok sessiz bir zaman rastladý bana.

Zaman sessiz,
bu zaman dilsiz.

Ama hislerim için,
ayný þeyleri söyleyemem.

Hislerim dikenli,
acýtýyor içimi.

Zedeliyor beni içten,
ruhumu azýtýyor.

Canlý canlý çiðniyor ruhum da beni,
ve düþüncelerimi.

Tavýrlarý gittikçe sertleþen düþüncelerim,
durmadan deðiþiyor,
neyi düþündüðümü bilmiyorum bile.

Beynim karýþýk,
içim tenha.

Ýçimi arýyorum,
sadece aramýþ olmak için.

Ýçimdeki ipleri,
birbirine baðlamaya çalýþýyorum.

Ama neden bukadar kopuk ip var?

Neden ip uçlarý bana konuþmuyorlar?

Neden ip uçlarý,
baðlanmak da direniyorlar?

Kor iðne gibi batan sorulara köpürüyorum.

Beynimde yanan ateþe kükrüyorum,
ama ne ederki,
içten yanýyorum,
ve dumaný boðucu bu ateþin,
dumaný gözlerimi bürüyor,
yolumu bulamýyorum,
amacýmý bulamýyorum.

(Tolga Madan)

(Kopenhag)
Sosyal Medyada Paylaşın: