Sonbahar

Gene sonbahar.

Solan bahar,
solduran bahar.

Gene soluyorum.

Ýsmindeki son gibi,
sonumdayým,
çünkü varlýðýn sarmýþ beni.

Sardýðýnda,
dökülen yapraklar gibiyim,
kopuyorum,
yerlerde geziyorum,
unutuluyorum.

Her geldiðinde,
azalýyorum birparça,
birparça kýsýlýyorum.

Gene ihmal ediliyorum,
buradasýn diye.

Kalemim küçülüyor,
üzülüyorum,
efkârlýyým,
korkuyorum.

Yüzüstü býrakýlmýþým,
buradasýn diye.

Sen benim için,
bir kayasýn,
havamý týkayan,
ýþýðýmý kýsýtlayan,
bir kaya.

Kaybetmiþ birisi beni,
bulunmuyorum,
biliyorum sonbahar diye.

Acaba son baharmýydý,
geçen bahar.

Acaba son baharýmmýydý,
öyle aðladýðýný duyduðum.

Herþeyin sonu gelince biterde,
bu sonbahar,
asla son bulmuyor.

Bu sonbahar,
her sene gelecek,
beni biraz daha azaltacak.

Bu sonbahar,
beni solduran,
ve son bulmayan.

(Tolga Madan)

(Kopenhag - 13/11/2009)
Sosyal Medyada Paylaşın: