Al yeþil bir bahar akþamýnda sancýlý bir yürekle kaldým,
Koynumda kanadý kýrýk bir kelebekle...
Vadide zambak solmuþtu; ya da her neyse iþte!
Diyebiliyorsam: “kaným, yüreðine mürekkeptir...”
Ve de
Ölü kemikleri topluyorsam
Vicdansýzlardan.
Anla artýk!
Gizli kalmýþ þiirin þairini...
Al yeþil bir bahar akþamý
Gelincik tarlasýnda ki yavru papatyayý nasýl baðrýma bastýðýmý.
Günbatýmý çökmüþken gölgeme,
Siyahýn en tozsuz renginde kabus gibi kalmýþsa alacakaranlýk
Gittiðin yere kadar, seninim iþte!..
Þiir yazayým derken:”gerçek þairde kim” diye, soruyorsam
Anla artýk! Ben deðilim...
Harflerin tutuklu yanýnda yalnýz kalýþýmýn
Ve
Uçurum kýyýsýnda ki soðukkanlýlýðýmýn sebebi... iþte bu!
Kelimelerin elinde oyuncak kalan kalem kutusu gibi,
Önce yazýyorum; sonra okuyorum.
Anlayacaðýn
Þimdilerde hayatý pek takmýyorum...
Sýkýldýkça her þeyden çok, her þeye ya da boþ ver her neyse!
Sadece, þiir yazayým dedim... olmadý iþte!
Olamazdý zaten , bu yüreksizliðimle de...
emre onbey