Zamanla mı, zamansız mı?

Sen bana erken, ben sana geç...
Zamansýzýz iþte. ne yapsak yetiþemeyiz,
Bekleyemeyiz birbirimizi…
Bir kucakta aradaki mesafeyi sarabilir miyiz?
Karþýlýklý açsak kollarýmýzý, ben ileri sen geri adým atabilir miyiz?
Zaman beklemez ki bizi.
Zaman silemez ki yaþanmýþ seneleri!
Ben senden birkaç seneni daha isteyemem.
Baþýný kuma gömüp beklemeni söyleyemem.
Yetiþemem de ne kadar yorulsam, ne kadar koþsam!
Saatlerimi ileri alsam da kalbimi yakalamaz yelkovan…
Takvimleri kovalasam, yapraklarý yetmez!
Benim her yapraðý koparýþýmda,
Senin bir yapraðýn daha sararýr,
Ve sonbahara yenik düþer.
Ben yýrtýp attýkça,
Senin sayfana gelmeye çabaladýkça,
Belki sararmayan yapraklarýný da dökerim, zarar veririm sana.

Düþünüyorum,
Tutsam þimdi ellerini,
Göz göze geldiðimizde benim gözlerimde yansýyan senle,
Seninkinde yansýyan ben ayný olacak mý?
Yan yana zamana baktýðýmýzda, belki ayný þeyleri göreceðiz.
Fakat sana etkisiyle, bana tesiri ayný mý çarpacak yüzümüze?

Aslýnda ne kadar isterdim; “evet, ayný, ayný, ayný!” demek!
Ben deðil miydim mevsimleri kovalayýp sonbaharý bekleyen!?
Dökülmüþ sarý yapraklarýn, kucak kucaða
Yukarýda kuru bir aðaca baktýklarý sonbaharý görmek isteyen!?

Ben aslýnda sonbaharýn umudun bitiþi deðil,
Doðuþu olduðuna inandým hep.
Çünkü gördüklerimin beni yanýltmamasý hoþuma giderdi.
Gözlerime aldanmamam!
Çünkü biliyordum tekrar yeþerecek o solgun çevre!
Ýþte onun gibi belki senin çehren de benimle yenilenecek?

Gördüðüm; her gün biraz daha kuruyup,
Dallarý kýrýlan, ayakta çürüyen cesetler.
Ne kadar imkânsýz gibi görünse de,
O ölü sahnenin bir zaman sonra, bakmaya doyamayacaðýmýz bir güzellikte, yeþillenmeleri þenlenmeleri,
Bizimki de öyle görünüyor olamaz mý?

Ben yapraklarý koparýrken;
Zaten istediðim sonbahara yaklaþýyor olacaðým!
Benim sevdiðim gibi, onu beklediðim gibi,
Beni seven, özleyen, kendinde beni yaþatmak isteyen,
Sonbahara ermeyecek miyim?
Ne zaman eskidim ki ben onunla?
Ona kucak açtýkça ben de çürüdüm mü?
Ona benzedim mi?
Hayýr!
O bezedi beni doðasýyla,
Ýçimi okþadý hep, hoþ bir eda býraktý damarlarýmda.
Ben kaybolup gitmek istedim yapraklarýn arasýnda!
Tebessümler býraktý dudaklarýmda,
Kalbimde hazla, mutlulukla!
O neþe buldu benimle, ben huzur buldum onunla.
Duruldu azgýn sularým onun sakinliðiyle.
Zaman geçmeden o “son” bahar olamazdý bir de…

Gözdenur ECELLÝZZ
07.eylül.2008
Sosyal Medyada Paylaşın: