Ey İstanbul

Taþ yollarýnda,
o eski ruhunda,
güzelim topraðýnda,
yitiriyorum kendimi ey Ýstanbul.

Yokuþ yollarýnda,
tenha sokaklarýnda,
bizim dediðimiz mahâllelerinde,
yitiriyorum kendimi ey Ýstanbul.

Tepelerinin arasýnda,
o durmaz sesinde,
dumanlý kafanda,
yitiriyorum kendimi ey Ýstanbul.

Gururlu suratýnda,
çizikler düþmüþ, bazen üzgün duygularýnda,
topraðýnda yürürken, denizinde,
yitiriyorum kendimi ey Ýstanbul.

Hiç unutamadýðým gecelerinde,
yýkýlmaz kiþiliðinde,
o güzelim insanlarýnda,
yitiriyorum kendimi ey Ýstanbul.

Sende senliðinde,
tepelerinde dalgalanan,
kanýmýzla ýsýttýðýmýz bayraðýmýzda,
savunduðumuz gururunda,
yitiriyorum kendimi yüce Ýstanbul.

(Kopenhag - 2010)

Tolga Madan
Sosyal Medyada Paylaşın: