O gül kan damlatýrken, ben dikenin emrindeydim…
açlýðýn bir fýrýn ekmekle dineceðini söylemeselerdi
ne boðaz tokluðuna çalýþmayý seçerdim
ne de hesap defterine borç çizdirirdim
ki isteklerim hýrsýz olmazdý
yaðmalanmazdým çaldýkça
zihnim boþaldýkça anladým… -baþlamak çok zor-
kurudu susuzluktan boðazým
çatladý dudaklarým
imtihan sýzdý aralarýndan
utandým, ‘hafif’ dedim
dilim salkým saçak yalanlarýn anasý olurken
doðru dokuz köyden deðil
benliðimden kovdu beni… -kimsesizlik çok zor-
hüsran iyiden iyiye çökertmiþti avurtlarýmý
maskemin ölçüsünü tutturamadýðýmdan
çýkamadým insan içine
‘yalnýzlýk’ allanýp pullanýp çýktý karþýma
aþýk olamadan
mantýk evliliðine imzamý karaladým… -amâ’lýk çok zor-
güneþe ‘oyuncu bu; bir batýyor, bir doðuyor’ dediðimden;
çekti perdelerini
kesti ýþýðýný
men etti zavallýlýðýmý sýcaðýndan
inadýma sarýlýp sakladým karanlýða üþümüþlüðümü… -bilmiþlik çok zor-
yenilgi kabul etmeyen hýrsým
her daim açýk tuttuðu kuþku sandýðýna
kulaðýma iliþen sesleri attýkça
akýl anahtarým da terk etti
dolandým yörüngemde
yokluðu var olanda bulamadým… -ahmaklýk çok zor-
uçurumun dibini iyice oymuþtum
ayaklarým bir adým geri gidemez haldeydi
beni bekliyordu terk-i hayat
yanlýþ hesap yaþamdan çeviriyordu
son noktanýn tam zamanýný gösteriyordu saatler
durmalýydý artýk… -beceriksizlik çok zor-
birden;
‘En Sevgili’nin çehresi göründü uzaklardan
üzgündü.
ruhum titretti bedenimi
‘buna hakkýn yok’… -O’nu kýrmak çok zor-
Ebru