SILA ÖZLEMİ

Kýrk yýl nasýl geçti gurbette,
Unuttum sokaklarýný memleketimin.
Avlusunda tandýr ekmeði yiyip,
Sokaklarýnda çember çevirdiðim evimin.

Unuttum hangi sokaðýnda idi,
Aþko’nun, Kamka’nýn, Fayke teyzemin,
Ürgüp’ün hangi köþebaþýnda evi
Nomka’mýn, Tete’min, Etem Dede’min.

Meþe deresinden, Ufakkaya’dan,
Üzümle, mýsýrla, kavun karpuzla,
Eþeðin sýrtýndaki heybe dolupta,
Akþam üstü avluda büyük sofrada,
Saçta piþen börek, kavun karpuzla,
Afiyetle birlikte yendikten sonra,
Geçmese de diner biraz olsa da,
Ýçimize oturmuþ sýla özlemi…

Anlatamaz kimse söz ve kelamla,
O sofra keyfini, o güzel muhabbeti;
Tekrarý istenir sürekli, gelecek yýl da..

Kimler gelip geçmedi ki
Sýla denen bu yöreden;
Babam, annem, ninem, dedem,
Biz genç nesil eker iken,
Kuruçaya patatesi,
Sahip çýkar mezarlýktan,
Memlekete rahmetliler ...

Ne söylendi ne ben bilirdim,
Böyle zor geçtiðini gurbetin;
Ürgüp bizim vatanýmýz,
Bir yýl, on yýl, kýrk yýl sonra da,
Çeker bizi bu topraklar,
Mezar denen Saray’lýða,
Doðumdan taa ezele dek...

18.Haziran.2003, Mersin



Sosyal Medyada Paylaşın: