NAZIM'ın DÖNÜŞÜ

“ Gökte Bulutlarýn yolu
Geçti bir turna kolu…”

Dokunsanýz yürek aðlar...
Bulamadým dert anlatacak
Göçmen kuþlardan gayrý birini,
Ben de dert yüce daðlardan ulu!

Ey ulu çýnar, yedi yüz yýllýk
Þu Uludað yolunda ki;
Ýzin ver de anlatayým
Bari sana derdimi:
Sen yaþadýn, sen gördün
Asýrlardýr olaný, biteni...
Anlarsan da sen anlarsýn,
Sýlayý, gurbeti ve vatana hasreti;
“ Ha bu gün, ha yarýn memlekete…” derken,
Bir de vatan hasretiyle ölmeyi...

Çýnar, çýnar... ey ulu çýnaar;
Yýlda iki kere göç eder ya kuþlar,
Önce kuzeye giderler,
Nazým’da gidenlerden;
Dönerler yine tabi,
Nazým’da dönenlerden,
Görmek için çook özlediði sýlayý...

Ey ulu çýnar,
Bir kuþ konarsa senin en uç dalýna,
Tarifsiz özlemlerle etrafý süzen,
Yorulmaz bülbül olup
Durmadan öten ha öten,
Bir sevinç, bir sevinç ki
Görseniz ulaþýnca vatana;
Kavuþtuklarýnda
Hasret kaldýklarý
Baba Ocaklarýna;
Þenlenir birden yuvalarý da,
Sýla hasretiyle yanan,
Göçteki tüm yurtseverlerin.

Çýnarým sözümü sakýn unutma:
Biri varsa senin iri yeþil yapraklarýna,
Ilýk ýlýk ve sessizce gözyaþý döken,
Bilki o en büyük þairiydi ülkemin...

Çýnar, çýnar, ey ulu çýnaaar:
Benim iki büyük hemþehrim var;
Biri ulu insan Mustafa Kemal Atam,
Kurtardýðý vatanýn baðrýnda yatan;
Diðeri altýn kafeste,
Vatan, vatan diye diye
Ýnlerken ölen,
Þairlerin dev’i Nazým Hikmet Ran...

Bilirim, herkes de bilir;
Nasýl olur ve nicedir
Memleket hasretiyle ölmek,
Ve vatan topraðý dururken
Taa uzaklarda gömülmek…


Yalçýn Öner
Mersin
01/Ocak.2009



Sosyal Medyada Paylaşın: