Durmadan gökyüzünü boyar bulutlar
eteðinde sisler çalkalanýrda
hayal meyal saklanýr bakýþlarý
yaðmur içerdi gözleri.
alnýna takýlý boncuklarda salýnýr rüzgâr
iþveli kadýn gibi oradan oraya
acýlarýnda kapanýrdý akþam çiçekleri
koyu gölgeler seçerken yalnýz yanýna
görmesinler hüznün kahkahasýný
duymasýnlar sevincin aðladýðýný
unutma damlalar durudur
incitmez irisindeki rengi
soldurmaz sendeki resmin gizemini
Hermes yaðmurlarýný býraktý giderken
belki de ardýndan aðlýyor gökyüzü
akarken ruhumuz ýslak zamana…
toprak kokardý sinemiz yaratýlýþtan
üstüne sarý bir çiçek açar mutlu sokulgan
otlar saklardý kayýp yanlarýmýzý
aslanaðzýnda rengârenk bir tutku devþirmesi
durmadan söz saklardý çið damlalarý
gözpýnarlarýmýzýn esrik yanlarýna…
teni okyanus çalarken derinleþir sol yanýmýz
ellerimizde palet bulaþýðý aþklar
fýrçadan kalan son izde saklanýr artýðý
susmanýn resmini yapar yaþamýn yalnýzý
onca öd çalýntýsý kekre sývanýr yüzümüze
yeþil bir patlamadýr çýðlýðýn þarkýsý…
deniz sürükler duyarlýðýmýzý baþkalý diyarlara
göçtür ömürde yaþanýlan her sancý
iz býrakýr uzvun herhangi bir yerine
çalarken kampana týnýlarý
daha kaç dilde i mgeleþir aþk
kaç yokuþa çýkar bu yürek aðýr aksak
sürüyor sürgününü ayçiçeði tarlalar
sarý siyahýnda kalan yemiþte ayrýlarak…
göllere akýþýz sürüklenen yaprak
sazlýklarda kalýr canlarýmýz
ölüm her kesin kapýsýný baðlar
tutunur bir dalýn kurusuna can salarýz
nice sular akar köprülerden
elbet düþ kurar fukara yanýmýz
özlem eker ölmeyen yanýmýz…
Neyleyim insan geldik ya, þiirde kaldý yaþayan yanýmýz…